50
Pasy linii pozycyjnych, rozpatrywane jako funkcje rozkładu prawdopodobieństwa, przedstawiają się na płaszczyźnie jako obszary różnej gęstości prawdopodobieństwa. W przekroju pionowym w kierunku azymutu pas ałp przedstawia krzywą normalnego rozkładu błędów (Gaussa). Płaszczyzna przecięcia się dwóch pasów pozycyjnych powoduje wzniesienie się (uwypuklenie) powierzchni rozkładu w otoczeniu punktu przecięcia alp. Poziome przekroje tych powierzchni przyjmują kształt elipsy. Spośród tych elips wyróżnia się standardową elipsę błędów. Promień wyprowadzony ze środka elipsy wyraża kierunkowy błąd standardowy pozycji w rozpatrywanym kierunku. Taką elipsę nazywa się też średnią (niekiedy średnią kwadratową). Standardową elipsę błędów określają trzy wielkości: półosie a i b oraz kąt orientacji a jednej z półosi.
W praktyce wyniki pomiarów zawierają jednocześnie błędy przypadkowe (e) i systematyczne (o), szacowane wartościami standardowymi. Wówczas błędy standardowe dwóch linii pozycyjnych m, i m2 wynoszą:
(3.1)
Jeżeli rozpatrywane są linie pozycyjne o równej dokładności oraz półoś wielka elipsy ma kierunek średniego azymutu, wówczas można obliczyć półosie elipsy:
m
(3.2)
przy czym wartość m określona jest ze wzoru (2.11).
Przy błędach standardowych określonych ze wzoru (3.1) może wystąpić przypadek błędów współzależnych. Współczynnik korelacji k uwarunkowany jest błędami sy stematycznymi i określany przy pomiarach o równej dokładności zależnością [5J:
k
a2
* £3 ..wówczas współczynnik korelacji:
o2 a2
k =-= -nr==-—-----------F (3.3)
Błędy standardowe linii pozycyjnych, gdy są jednakowe i opisane wartością m = >Je2 +G2, określają półosie elipsy błędu [7]:
m
a =
(3 4)
AA
Po podstawieniu współczynnika korelacji:
*