ka, podwyższona leukocyloza, trombocytopenia. zaburzenia czynności wątroby, żółtaczka, zespół wykrzepiania wewnątrznaczyniowego.
10.3.3. Leczenie
Leczenie posocznicy moczowej polega na typowym postępowaniu jak w przypadku każdego innego rodzaju wstrząsu oraz na podawaniu antybiotyków o szerokim zakresie działania, zarówno na bakterie Gram-ujcmnc, jak i Gram-dodatnie. W przypadku podejrzenia występowania bakterii beztlenowych dołącza się odpowiedni antybiotyk, np. klindamycynę.
Przed rozpoczęciem leczenia należy pobrać mocz i krew do badania bakteriologicznego i zaraz po otrzymaniu wyników dotyczących Ickowraż.liwości, ewentualnie zmodyfikować leczenie. Należy pamiętać, że niektóre z antybiotyków odznaczają się działaniem nefrotoksycznym, dlatego ich dawka powinna być dobrana indywidualnie w zależności od stanu wydolności nerek.
Podstawowe znaczenie ma odprowadzenie zalegającego powyżej przeszkody, zakażonego moczu. W tym celu dokonuje się nakłucia nerki i wytworzenia przezskórnej przetoki, wytworzenia przetoki pęcherzowej nadłonowej (cysto-tomia) czy też wprowadza się cewnik do pęcherza moczowego.
Ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek (pyelonephritis acuta) dotyczy miąższu nerkowego, kielichów, miedniczki nerkowej i moczowodu. Szczepem patogennym jest najczęściej pałeczka okrężnicy (Escherichia coli). Do zakażenia dochodzi na drodze wstępującej z dolnych dróg moczowych. Czynnikami usposabiającymi są:
• wsteczny odpływ pęcherzowo-moczowodowy;
• utrudnienie odpływu moczu;
• cukrzyca;
• czynniki anatomiczne (występuje najczęściej u kobiet, których cewka moczowa jest krótka, co ułatwia kolonizację dolnych dróg moczowych przez bakterie).
Rozpoznanie ustala się na podstawie objawów klinicznych w połączeniu z dodatnim posiewem moczu.
Ultrasonografia i urografia pomagają w ustaleniu rozpoznania, gdyż dzięki tym badaniom wykryć można stany usposabiające do wystąpienia ostrego odmicdnicz-kowego zapalenia nerek, np. zastój moczu, kamicę, wadę wrodzoną.