38,39 (3)

Zaawansowane, niezbyt duże grupy mogą również utworzyć „węża", w którym wszyscy z wyjątkiem pierwszego uczestnika, mają zamknięte oczy i „ślepo" ufają w to, że „głowa węża" będzie ich bezpiecznie prowadziła po całym pomieszczeniu.

Słyszeć jak kot

Grupa wybiera wspólnie „mysi odgłos", na przykład głośne popiskiwanie, który natychmiast budzi każdego kota. Potem wszyscy uczestnicy zamykają oczy albo kładą głowę na stole - są „śpiącymi kotami".

Prowadzący wydaje teraz różne odgłosy: zamyka drzwi, upuszcza torbę, dzwoni pękiem kluczy itd. Wszystkie te dźwięki nie przeszkadzają „kotom" w ich śnie.

Jeśli jednak prowadzący zacznie popiskiwać jak mysz tak, jak zostało to ustalone na początku, wszystkie „koty" muszą się natychmiast obudzić. Kto poruszy się przy niewłaściwym odgłosie albo choćby podniesie głowę czy otworzy oczy, ten zostaje wykluczony z gry lub zamienia się rolami 2 prowadzącym.

Przywoływanie

Uczestnicy dobierają się parami. Każda para ustala dla siebie jakieś „przywoływanie", dowolny odgłos albo jakieś słowo, które musi być możliwie jak najbardziej oryginalne, aby odróżniało się od pozostałych. Pary rozdzielają się, a następnie wszystkim zawiązujemy oczy. Teraz za pomocą „przywoływania" (inne odgłosy nie są dozwolone) uczestnicy próbują odnaleźć swoich partnerów. W żadnym wypadku nie woino rozmawiać ze sobą, również celowe dotykanie innych jest zabronione. Po upływie ustalonego wcześniej, niezbyt długiego czasu, uczestnicy zdejmują na sygnał prowadzącego opaski z oczu. Ci, którzy odnaleźli swoich partnerów, mogą wtedy na przykład otrzymać jeden punkt w nagrodę. Zabawę tę można jednak przeprowadzić również bez żadnej punktacji. Ważną rolę odgrywa rozmowa z grupą po zakończeniu zabawy.

Dobra droga

Na podłodze pomieszczenia rysujemy za pomocą kredy dwie linie, które będą wyznaczały drogę. Powinny się one znajdować mniej więcej w odległości 20 centymetrów od siebie i często się wić. Ustawiamy między nimi także rozmaite przeszkody, na przykład krzesło, które trzeba obejść, niską ławkę, po której trzeba przejść, itd.

Uczestnicy teraz po kolei przechodzą ostrożnie po tym torze przeszkód, przy czym nie wolno im przekroczyć żadnej z linii. Mogą również dobrać się parami i wspólnie pokonywać trasę, trzymając się za ręce. Ewentualnie można jednej osobie w parze zawiązać oczy, a wtedy uczestnik prowadzący będzie musiał przypilnować (bez użycia słów), aby jego „niewidomy" partner nie zszedł z drogi ani nie uderzył się o którąś z przeszkód.

Prowadzący albo pozostali uczestnicy zapisują za każdym razem liczbę wyjść poza linię oraz czas pokonywania toru przeszkód. Wygrywa ten, kto w najkrótszym czasie przejdzie po właściwej drodze.

Statki we mgle

Połowa uczestników jest „statkami pasażerskimi". Muszą oni z zawiązanymi oczami ostrożnie poruszać się po całym pomieszczeniu lak, aby nie zderzyć się z innymi statkami. Druga potowa grupy to „statki latarniowce z rogiem mgłowym". Muszą one - z otwartymi oczami - podążać za „statkami pasażerskimi" i dźwiękami swojego togu mgtowego ostrzegać je przed grożącym zderzeniem. Nie wolno mi jednak dotykać „statku pasażerskiego", którym się opiekują, ani 10/ rozmawiać z nim. Jeżeli mimo wszystko dojdzie do kolizji, wtedy ..towarzyszące statki" muszą zostać wykluczone z gry razem z tym ..statkiem pasażerskim", który miały pod swoją opieką.

39