4a 2

Katedra Geodezji Szczegółowej, UWM w Olsztynie Materiały dydaktyczne z „Podstaw geodezji z geomatyką" (11 rok GiG, stacjonarne)

Różniczkując powyższe równanie względem zmiennych niezależnych (e_A, <pab, d) i sumując pochodne cząstkowe zgodnie z prawem przenoszenia się błędów średnich Gaussa, uzyskano zależność określającą błąd średni poprawki mimośrodowej stanowiska:

^uPab

P)

. ₍^eA '^C0S<pABs2 ! ¹ d ^} '

i +(-

^1<pAB

p) ■ m^Ad

Wediug wzoru ścisłego (1) liczy się poprawki mimośrodowe stanowiska ( s_A: ) dla wszystkich kierunków pomierzonych na ekscentrycznym stanowisku punktu osnowy geodezyjnej ( A ). Wymaga to obliczenia ich kątów dyrekcyjnych (tp_Al, liczonych od elementu liniowego mimośrodu stanowiska e^).

W przypadku ogólnym wzór na poprawkę mimośrodową stanowiska dla kolejnych kierunków ma postać:

(3)

^eA sin(ę>^i +{^KAj ~^ka

Natomiast w sytuacji, gdy zaobserwowane kierunki średnie zredukowane są do zera - czyli kiedy kierunek na punkt nr 1 (pierwszą celową na stanowisku A) wynosi 0° (tak jak przedstawiono na powyższym rysunku) - ogólny wzór (3) na poprawkę mimośrodową stanowiska sprowadza się do postaci:

(4)

e_Asm (V_Al+K_Aj^0b)

Powyższy tekst podlega ustawie z dnia 4 lutego 1994 roku o prawic autorskim i prawach pokrewnych __(Dz. U. z 2000 r. nr 80, poz. 904)._

LITERATURA:

Lazzarini T., Geodezja. Geodezyjna osnowa szczegółowa (rozdział 8), PPWK, Warszawa - Wrocław' 1990. Dąbrowski Wł. i in., Pomiary mimośrodowe - komputeroYsy program edukacyjny, Olsztyn 1991 (sala 02/H12). Skórczyński A., Lokalna triangulacja i triłateracja {rozdz. 1.9,2.7), Wydawnictwo PW, Warszawa 2000. Jagielski A., Geodezja II (rozdział 5.3), Wydawnictwo „P.W. STABIL”, Kraków 2003.

Redukcje pomiarów mlmośrodowych Opracował; dr inź. Adam Doskocz

4/4

Olsztyn 2010 r.