616

o-ślepi-a-ć, roz-wesel-a-d), jak i afiksy słowotwórcze, ale tylko w formacjach derywowanych od przymiotników (głównie od podstaw z przyrostkiem -ny: u-kultur-al-ni-a-ć) i rzeczowników (na-my-dl-a-ć). Spośród intermorfów pojawiają się w tej kombinacji zwykle -j- oraz -w- w derywatach od czasowników zawierających w wygłosie rdzeń zakończony samogłoską (bi-j-a-ć, sta-w-a-ć, su-w-a-d, sie-w-a-ć). Możliwe jest tu też np. -k-, zwykle w formacjach motywowanych przez wyrażenia dźwiękonaśladowcze: hu-k-a-ć, ty-k-a-ć, co-k-a-ć itp. Z pozostałych sufiksów stosunkowo dużą produktywnością (tworząc ok. 1/4 wszystkich derywatów czasownikowych) odznacza się segment -ow-. Wykazuje znaczną aktywność w łączeniu się tak z podstawami rodzimymi (bied-ow-a-d, wiek-ow-a-d), jak i obcego pochodzenia (firm-ow-a-d, los-ow-a-d, kaper-ow-a-d). Zwykle elementem bezpośrednio poprzedzającym segment -mesą segmenty rdzenne (por. czar-ow-a-ć, czton-ow-a-ć, map-ow-a-ć). Często jednak łączy się z afiksami tworzącymi tematy nominalne, z których najliczniej reprezentowane są podstawy rzeczownikowe zawierające sufiks -k- (kol-k-ow-a-d, czap-k-ow-a-ć, piór-k-ow-a-ć) oraz -ik- (laz-ik-ow-a-ć). Z intermorfami łączy się w formacjach zawierających podstawy obcego pochodzenia (np. -iz.-: sylab-iz-ow-a-ć, -on-: selekcj-on-ow-a-ć, -ik-: person-if-ik-ow-a-d, -ul-: gest-yk--ul-ow-a-ć).

Blisko jedna piąta polskich czasowników zawiera sufiks -i-. Oprócz formacji typu mów-i-ć jest częsty w czasownikach denominalnych (trąb-i-ć, złoc-i-ć, biel-i-ć). Sufiks -i- łączy się przeważnie bezpośrednio z segmentem rdzennym. Łączliwość z podstawami dery wowanymi sufiksalnie potwierdzona jest pojedynczymi przykładami (np. zapij-acz-y-ć, pośredn-icz-y-d, baj-cz-y-ć, zeswoj-szcz-y-ć, uruch-om-i-d). Liczniejsze są tylko derywaty od przymiotników z sufiksem -ny (umoc-n-i-ć, u-trud-n-i-ć) oraz -aty (lod-ow-ac-i-d). Intermorfy w tym typie są rzadkie (por. na-wod-n-i-ć, u-rzeczywist-n-i-ć, u-szorst-n-i-ć).

Sufiksy -iw-, -ną-, -e- występują mniej więcej z tą samą częstością (tworząc po blisko 1500 formacji). Sufiks -iw- ma ograniczoną łączliwość tylko do podstaw werbalnych (przy-tup-yw-a-d, wy-czek-iw-a-d). Segmentem bezpośrednio poprzedzającym -iw-jest zwykle rdzeń. Jedyny element afiksalny możliwy w tej pozycji to -ow- (od-cyfr-ow-yw-a-d, roz-min-ow-yw-a-ć, za-szyfr-ow-yw-a-c). Pozostałe dwa afiksy występują w formacjach zawierających podstawy werbalne (grzmi-e-d, bieg-ną-d) i nominalne; te ostatnie częstsze są w derywatach z sufiksem -e- (zwłaszcza od podstaw przymiotnikowych zawierających sufiksy: -ny, -aty, -owy: bied-ni-e-d, lod-ow-aci-e-ć, pąs-owi-e-d), rzadkie w formacjach tworzonych za pomocą -ną- (typu: bled-ną-d, brzyd-ną-d, ślep-ną-ć). Intermorfy w czasownikach z sufiksami -e- oraz -ną- występują niemal wyłącznie po podstawach onomatopeicznych (sy-cz-e-d, sy-k-ną-d). Przed -e- rzadko możliwe też w derywatach odprzymiotnikowych (por. gorzk-ni-e-d, mtod-ni-e-d, gęst--ni-e-d). Por. prawostronna Walencja S_sub, s. 599, oraz prawostronna walencja S_4di, s. 608.

W prawostronnej łączliwości sufiksów czasownikowych zarysowują się daleko idące ograniczenia. Sufiksy będące samogłoskami tematycznymi nie przyłączają żadnych afiksów. Pozostałe sufiksy regularnie przyłączają segmenty

616