CCF20120109001

I. Faza orientacji (rozpoznania)

Pielęgniarka i pacjent

•    uczą się charakteru problemów, trudności, jakich on doświadczył

•    wymieniają informacje, wyrażają oczekiwania, obawy

•    rozwijają wzajemne zaufanie

•    gromadzenie danych do rozpoznania problemów może trwać krótko lub przez dłuższy okres w zależności od sytuacji i stanu pacjenta

•    problemy pacjenta są omawiane, a wątpliwości wyjaśniane

•    jeśli istnieje taka możliwość pielęgniarka wspólnie z pacjentem ustala czas trwania relacji z ewentualną datą jej zakończenia [Górna i wsp., 1996].

•    kontakty uwarunkowane codziennym życiem oddziału łączą personel z chorym:

• leczenie, posiłki, sen, praca, rekreacja ₇

I. Faza orientacji (rozpoznania)

Pacjent

•    musi odnaleźć się w nowej sytuacji (ustala własne miejsce w grupie chorych), może doświadczać strachu, lęku, nasilonych objawów psychopatologicznych

•    potrzebuje pomocy pielęgniarki, oczekuje informacji i porozumienia, w zależności od stanu zdrowia

• zabiega o uwagę, częste kontakty Pielęgniarka

•    może mieć ograniczona wiedzę o chorym

•    może ustalać potrzeby pacjenta w oparciu o wspólnie rozpoznane problemy

•    jej cechy: serdeczność, spontaniczność, sympatia do chorego, chęć niesienia pomocy, współczucie

8

II. faza rozpoznania/identyfikacji (planowania)

Pacjent i pielęgniarka

•    wspólne rozpoznanie problemów i ustalenie celów

Pacjent

•    dominuje zaufanie do pielęgniarki

•    oczekuje w zamian: zainteresowania, poświęcenia czasu, zrozumienia, występuje z inicjatywą, żądaniami

•    może prowokować, szokować zachowaniem oczekując aprobaty lub dezaprobaty (brak pewności akceptacji)

•    może identyfikować się z pielęgniarką (tzn. chcieć, myśleć, działać, zachowywać się jak ona)

9

• spełnia oczekiwania chorego bez uzależniania go • możliwość uzależnienia - nadmierne przywiązanie chorego do pielęgniarki, nieradzenie sobie bez jej pomocy, chęć ciągłego przebywania w pobliżu • np. pielęgniarka matczyna lub zaborcza i pacjent z potrzebą uległości

10

II. faza rozpoznania/identyfikacji (planowania)

Pielęgniarka

•    aktywny członek zespołu terapeutycznego, realizująca ze zrozumieniem proces pielęgnowania

•    odpowiedzialna za sformułowanie celów i planu

•    planuje interwencje pielęgniarskie

•    podejmuje działania/interwencje ukierunkowane na rozwiązanie/zmniejszenie problemów

•    w zachowaniu wymagana jest otwartość, szczerość, pomoc w rozwiązywaniu problemów pacjenta

III. Faza ekspioracji/zgiębiania problemów pacjenta (realizacji)

Pacjent i pielęgniarka

•    proces interpersonalny jest w pełni rozwoju

•    czerpią wzajemne korzyści, osiągają produktywny rozwój

Pacjent

•    kontynuuje dokonywanie wglądu, modyfikuje własne zachowania w odpowiedzi na działania pielęgniarskie

o uczy się prawidłowych reakcji w dążeniu do rozwoju własnej osobowości

•    wymaga od pielęgniarki wysokich kwalifikacji i doświadczenia

® w postawie i reakcjach pielęgniarki widzi siebie takim jakim jest lub jak widzą go inni

Pielęgniarka

o działa jako doradca, źródło informacji, „zwierciadło" wobec chorego

® pełni role instrumentalne i inne

© inicjuje i czuwa nad prawidłowym przebiegiem wszystkich etapów procesu pielęgnowania

Faza zakończenia interakcji (oceny)

Pacjent

o problem zdrowotny jest rozwiązany/mniej nasilony i pacjent nie wymaga dalszej pomocy ze strony pielęgniarki, np. jest w stanie samodzielnie podjąć pewne decyzje

® wraca do dojrzałego stanu niezależności i wolności, co pozwala na dalszy rozwój osobowości

•    ważna jego emocjonalna akceptacja zakończenia reakcji

Pielęgniarka

•    wycofuje się z bliskiego kontaktu, poświęca mniej czasu pacjentowi

•    ocenia sytuację I uczy się w oparciu o zaistniałe doświadczenia po to, aby móc zastosować zdobytą wiedzę w przyszłości

W procesie pielęgnowania

•    etap ewaluacji wyników

o dokonanie wspólnej oceny, uzupełnienie dodatkowymi wyjaśnieniami

•    rozważenie najbliżej przyszłości chorego i zaplanowania postępowania

12