CCF20130410000

8 Od redakcji

6.    Części mowy (red. Jerzy Bartmiński i Marta Nowosad-Bakalarczyk).

7.    Składnia (red. Jerzy Bartmiński i Urszula Majer-Baranowska).

8.    Morfologia (red. Jerzy Bartmiński i Małgorzata Brzozowska).

9. _; Prozodia i fonetyka z fonologią (red. Jerzy Bartmiński).

Zasady wyboru i opracowania redakcyjnego są wspólne dla całej serii. Teksty podajemy w całości, w skrócie lub we fragmentach. Wycięcia redakcyjne są zaznaczane trzema kropkami w nawiasach kwadratowych. W przypadku wyboru jedynie fragmentów dłuższych tekstów rezygnowaliśmy z autorskich wewnętrznych numeracji części. Niektóre tytuły wybranych fragmentów opracowań pochodzą od redakcji, co oznaczono gwiazdką. Ujednolicono graficznie sposób podawania przykładów i wyróżniania terminów (kursywa, tłusty druk, spacjowanie). Ograniczono też — zwłaszcza przy starszych pracach — zestawienia bibliograficzne i część przypisów, zachowując jednak w tekście głównym informację o autorach i latach wydania przywoływanych prac, by Czytelnik mógł — jeśli zechce szukać dalszych szczegółowych informacji — dotrzeć do nich samodzielnie, sięgając do tekstu oryginalnego.

Autorom dziękujemy za zgodę na dokonanie przedruków.

Jerzy Bartmiński

Akty mowy i ich aspekty i

Roman Jakobson

Funkcje języka w aspekcie komunikacyjnym

Roman Jakobson, Poetyka w świetle językoznawstwa, „Pamiętnik Literacki” 1960, R. 51, s. 431-473

Ponieważ [... ] lingwistyka jest ogólną wiedzą o strukturze językowej, poetyka może być rozpatrywana jako integralna część lingwistyki. [...] Krótko mówiąc, wiele zjawisk poetyckich wchodzi nie tylko w zakres wiedzy o języku, lecz w zakres całej teorii znaków, tj. ogólnej semiotyki. Ta teza odnosi się nie tylko do sztuki słowa, lecz także do różnych odmian języka, który ma wiele cech wspólnych z niektórymi innymi, a nawet ze wszystkimi, systemami znaków (cechy pansemiotyczne).

Podobnie i następne zastrzeżenie nie dotyczy niczego, co byłoby specyficzne dla literatury: problem stosunku między słowem i światem jest charakterystyczny nie tylko dla sztuki słowa, ale dla wszystkich w ogóle rodzajów dyskursu. Lingwistyka jest skłonna badać wszystkie możliwe przypadki stosunku między dyskursem i tym, co logicy nazywają unmerse of discourse: co z tego świata jest zwerbalizowane poprzez daną wypowiedź i jak jest zwerbalizowane. Walory prawdziwości, jeżeli są to — powtarzając za logikami — „jednostki pozajęzykowe”, wykraczają oczywiście poza granice poetyki i lingwistyki w ogóle.