Iglaki7

Uprawa drzew i krzewów iglastych

Na glebach lekkich, piaszczystych, gdzie brak substancji organicznych, woda z łatwością przenika do niższych partii, łatwo w zwdązku z tym ulega przesuszeniu.

Z kolei na ciężkich glinach, iłach nie ma wolnych przestrzeni, gdzie gromadziłoby się powietrze glebowe niezbędne do rozwoju mikroorganizmów i systemu korzeniowego.

Najkorzystniejsze są gleby piaszczysto-gliniaste lub gliniasto-piaszczyste. Gleba gliniasta zawiera cząstki okruchów skalnych, od najmniejszych ziarenek iłu poprzez różnej wielkości ziarenka piasku do większych głazów i kamieni. Żyzność takiej gleby zależy od ilości zawartej w niej próchnicy (humusu), czyli rozłożonej materii organicznej. Gleba gliniasta jest na ogół żyzna, gdyż zatrzymuje znaczną ilość wody, a jednocześnie posiada dużo przestrzeni wypełnionej powietrzem. Ciężkie gleby powstają w wyniku rozkładu przez mikroorganizmy glebowe obumarłych resztek roślinnych i zwierzęcych. Próchnica zwiększa żyzność gleby, poprawia jej strukturę oraz stanowi jedno ze źródeł składników pokarmowych dla roślin.

Odczyn gleby wyrażony wartością pH decyduje o przebiegu wielu procesów glebowych, wpływa na przyswajal-ność składników pokarmowych oraz oddziałuje na rozwój roślin. Każda roślina ma swoje wymagania co do odczynu roztworu glebowego, przy którym jej rozwój jest najlepszy. Odczyn może być kwaśny, zasadowy lub obojętny. Ze względu na stopień wilgotności wyróżnia się gleby: suche, lekko wilgotne, średnio wilgotne (świeże), wilgotne, bardzo wilgotne, mokre i podtopione.

Na ubogich i suchych glebach uprawia się: jałowiec pospolity (J. communis), sosnę czarną (P. nigra) oraz kosodrzewinę (P. mugo).

Względnie zrównoważonymi stosunkami powietrzno-wodnymi charakteryzują się gleby lekko wilgotne, średnio wilgotne i wilgotne, a poziom wody gruntowej znajduje się na głębokości, która gwarantuje dobre zaopatrzenie roślin w wodę.

14

■■

Oświetlenie

Ilość światła słonecznego odgrywa bardzo ważną rolę w procesie wzrostu rośliny. Jego ilość zależy od pory roku i dnia oraz od usytuowania danego okazu względem innych obiektów rzucających cień, innych roślin czy obiektów zabudowanych.

Stanowiska oświetlone słońcem od rana do wieczora, korzystne są do uprawy roślin światlolubnych.

Pełnego nasłonecznienia wymagają odmiany o igłach żółtych lub niebieskich, gdyż wtedy w pełni się wybar-wiają. Pełnego światła potrzebują wszystkie jałowce, większość świerków i sosen.

Rośliny tolerujące częściowy niedobór światła nazywa się cienioznośnymi. Spośród iglastych tylko nieliczne gatunki potrzebują mało światła.

W miejscach zacienionych dobrze rosną np.: choina (Tsuga), cis (Taxus) i cyprysik tępołuskowy (Ch. obtusa).

Mrozoodporność

Każdy gatunek ma w naturze wrodzoną wytrzymałość na mróz. Poszczególne rejony klimatyczne charakteryzują się określonymi wartościami skrajnych i średnich temperatur. Dla rośliny niekorzystne są wszelkie anomalie pogodowe.

Do najbardziej mrozoodpornych należą: świerk klujący (P. pungens), świerk serbski (P. omorika), kosodrzewina (P. mugo), sosna czarna (P. nigra) oraz większość odmian jałowca pospolitego (]. communis) i jałowca pośredniego (}. media).

Bardziej wrażliwe są odmiany cyprysika Lawsona (Ch. lawsoniana) i cyprysika tępołuskowego (Ch. obtusa), które powinny mieć specjalnie dobrane stanowiska tzn. powinno się je sadzić w miejscach osłoniętych przed zimowymi wiatrami.

Przygotowanie gleby przed sadzeniem

Przed sadzeniem drzew i krzewów iglastych trzeba przygotować glebę. W tym celu należy ją spulchnić na