image 17 (2)

I niósł mnie na górą wysoką,

I trzykroć upadał pode mną,

I łzami zaszło Mu oko,

Kiedy Mu nikt nie chciał pomóc.

A potem stało się ciemno.

—    To naszym ciałom ubliża!

—    To naszym sercom ubliża!

—    Zdjąć Go z krzyża! Zdjąć Go z krzyża!

—    To naszym rękom ubliża!

—    Nie będzie On krzyżowany!

—    Zdjąć Go z krzyża! Zdjąć Go z krzyża!...

czasy

Słuchajcie bólu mojego!

Na szczycie

Wbili mnie oni do ziemi!

Z ramiony rozpostartemi —

Jednym na prawo, a drugim na lewo — Stałem ja, wielki trup-drzewo,

Stałem jak ognisty słup,

A na mym trupie rozpięty był trup!

Chciałem zakrzyczeć ze wstydu:

To memu ciału ubliża!

To memu sercu ubliża!

(Bo drzewo ma serce.)

Zdjąć Go z krzyża!

Alem był trup.

Lecz w lesie mym, macierzystym,

Ozwały się zaraz chórem wszystkie drzewa, A w lesie wielki wichr, wielka ulewa.

Jęczały siostry-lipy, wyli bracia-buki,

Klony, graby, jesiony... Na gałęziach kruki... Zapłakały wierzby, zaszlochały jodły,

A sosenki maluteńkie kwileniem zawiodły, Aż na całej ziemi wszystkie bory, lasy Zatrzęsły się szumem płaczu, co po wszystkie

Głosił mą hańbę:

Zasię On wszystkie już wytrzymał rany, A oni dobrze wbijali weń ćwieki —

W Niego i we mnie.

I gromy biły, a huk był daleki.

I tak zastygał na mym martwym łonie, A matka Jego w krwi maczała dłonie, Co strugą po mnie ściekała.

0    Matko! My oboje wiemy,

Co znaczy nosić Go: Tyś Go nosiła W żywocie Swoim, zanim się narodził,

A jam Go nosił na śmierć.

Potem Go zdjęto ze mnie, a był blady

1    zimny bardzo. Boleściwa matka Była tuż przy nim, była do ostatka,

I w białe, tkliwe złożyła Go chusty,

I długo bełkotała coś niemymi usty.

Ja stałem pusty!

Słuchajcie bólu mojego:

Nazajutrz, nazajutrz rano Precz mnie z tej góry zabrano I gdzieś za miastem ciśnięto.

Ja — drzewo, drzewo skrwawione,

Gniję od lat w głębi ziemi,

A ta ziemia jest święta!

72

73