Image474

Autorozdzielacze

b

S2 Sf Sq	Y„ Y, Y2 Y3 Y4 Ys Yg Y?
0 0 0	Aq Aj A2 A3 Aą Ag As A7
0 0 1	Aq Aj Aj Ag A2 Ag A3 Aą
0 f 0
0 f 1	•
1 0 0	•
1 0 1
1 1 0
1 1 1	A? Ag Ag Aą A3 A2 Aj Aq

Rys. 4.591. Układ multiplekserowy do rozdzielacza programowanego

a) schemat logiczny, b) tablica ilustrująca działanie układu

Najprostszą wersję układu autorozdzielacza stanowią szeregowo połączone generatory impulsu. W układzie takim sygnał wejściowy „Start” pobudza pierwszy generator, zapoczątkowując generację serii impulsów, które pojawią się na poszczególnych wyjściach rozdzielacza.

Bardzo oszczędnym rozwiązaniem autorozdzielacza jest uniwibrator kaskadowy przedstawiony na rys. 4.593. Rozwiązanie to charakteryzuje się tym, że do budowy układu n-wyjściowego jest potrzebne tylko n+1 bramek. Pierwszy uniwibrator jest zbudowany z bramek B_x i B₂ oraz elementów dyskretnych C_x i R_u Uniwibrator ten generuje impuls o czasie trwania zależnym od iloczynu R_XC_V Drugi uniwibrator, utworzony z bramek B₂ i B_z oraz elementów C₂ i R₂, generuje impuls o czasie trwania zależnym od iloczynu R₂C₂ itd.

Tak jak każdy rozdzielacz, również i ten można wykorzystać do realizacji dodatkowych uzależnień czasowych (wyjścia S_x i S₂). W celu uniknięcia „przerw” w sygnałach S_x i S₂ należy do wyjść rozdzielacza dołączyć układy całkujące.

Jeśli w projektowanym urządzeniu (systemie) jest wymagany autorozdzielacz, który ma wytwarzać impulsy trwające dłużej niż impulsy, które można otrzymać stosując bramki z układem Schmitta i elementy R i C, to należy stosować uniwibratory scalone np. 121, 122 lub 123, a jeśli i one nie spełniają tego wymagania, to monolityczne układy czasowe (ang. IC timerś).

Uniwibratory scalone TTL umożliwiają uzyskanie impulsów trwających do kilkudziesięciu sekund, natomiast scalone układy czasowe — impulsy o czasie trwania od kilku mikrosekund do kilku dni.