img061

Jeśli pękałam, to ze złości. Próbowano odebrać mi wodę, mój żywioł. Chciano mnie rozdzielić z tym, co mnie określało. Wewnętrzna tama pękała, wylewałam z siebie potoki furii.

Szybko się jednak uspokajałam. Ta namiętność podzieli los wszystkich innych: oddawać się jej będę w tajemnicy, tej wiernej przyjaciółce pozwalającej na słodycze, alkohol oraz inne bezeceństwa, o które belgijskiej dziewczynki nikt by nie podejrzewał.

Lista postępków, z którymi należało się kryć, coraz bardziej się wydłużała.

Ingę nie wyjechała z Nowego Jorku. Z uporem tkwiła w miejscu swojej niedoli.

To ona pewnego strasznego dnia latem 1978 roku odwiozła nas na lotnisko.

Byłam nieprzytomna z rozpaczy. Nie po raz pieiwszy w moim życiu następowała apokalipsa, ale w przypadku takiego rozdarcia nie istniał żaden wypróbowany mechanizm obronny, nic, tylko coraz większy ból.

Ingę trzeba było silą wyrywać z moich objęć. Po drugiej stronie szklanej szyby moje faworyty siały mi pocałunki. Z przerażenia traciłam głowę.

Juliette ujęła mnie za rękę. Dobrze wiedziałam, że czuje grozę nie mniejszą niż ja.

Samolot. Start. Nowy Jork niknący w oddali. Już nigdy. Nowy Jork, który nagle dołączył do innych krajów z rodziny już nigdy. Tak wiele we mnie zgliszczy. Jak żyć, kiedy w człowieku tyle śmierci?

Siostra, spryciara, pokazała mi flakon, któiy schowała w torebce.

- To woda z Kent Cliffes.

Wytrzeszczyłam oczy na widok takiego skarbu. Kent Cliffes było miejscem, gdzie przeżywałyśmy z Juliette nasze najpiękniejsze noce. Woda z Kent Cliffes była kwintesencją magii. Nie rozstaniemy się z tym eliksirem nigdy.

113