Image625

W zakresie badań funkcjonalnych można wyróżnić trzy metody sprawdzania układów:

—    metoda porównania z wzorcem (rys. 5.11),

—    metoda generowania testów w sposób programowy i porównanie odpowiedzi badanego układu z określoną odpowiedzią zapisaną w programie (rys. 5.12).

—    metoda analizy zmian stanów wyjść układu badanego.

Metoda porównania z wzorcem jest metodą prostą. Układ wzorcowy spełnia tutaj rolę generatora prawidłowych stanów wyjściowych. Metoda ta nie wymaga przygotowania specjalnych, pracochłonnych programów testowania.

Najliczniejszą grupę stanowią testery do badań funkcjonalnych, działające w oparciu o metodę porównania z wzorcem. Zapewniają one sprawdzenie układu scalonego dla wszystkich możliwych kombinacji zero-jedynkowych na wejściach; wykrywają ukryte wady układu np. w postaci diod pasożytniczych.

Rys. 5.11. Testowanie funkcjonalne metodą porównania z wzorcem

Rys. 5.12, Testowanie funkcjonalne metodą generowania testów i porównania odpowiedzi układu podanego z odpowiedzią wzorcową zapisaną w programie

Zasadą działania tego typu testerów jest porównanie działania układu badanego z układem wzorcowym za pomocą komparatorów analogowych i cyfrowych. Układ badany obciążany jest dodatkowo w procesie testowania obciążeniem o maksymalnej wartości dopuszczalnej, a poza tym układ badany i wzorcowy pracują w tych samych warunkach.

Testowanie obejmuje sprawdzanie odpowiedzi układu dla wszystkich kombinacji stanów na wejściu, jak również pomiar prądów wejściowych, prądu zasilającego oraz poziomów wyjściowych napięć układu badanego. W przypadku zgodności tych parametrów z wymaganymi (z uwzględnieniem dopuszczalnych marginesów), układ automatycznie kwalifikowany jest jako sprawny.

Wiele firm oferuje przyrządy do badań funkcjonalnych np. firmy Tesla, Ko-kuyo Electric, Teradyna. W tablicy 5.2 przedstawiono najważniejsze dane testerów różnych firm o podobnym przeznaczeniu.