img084

Pod pozorami językowej praktyki przeżywaliśmy przygodę.

Rinri jeździł prawdziwym samochodem jakuzy, białym i lśniącym jak jego zęby.

Pytałam:

-    Dokąd jedziemy?

Odpowiadał:

-    Zobaczysz.

Któregoś wieczoru byliśmy w Hiroszimie, czy może na statku płynącym na wyspę Sado.

Rinri otworzył słownik japońsko-francuski, długo go wertował i wreszcie oświadczył:

-    Mam: jesteś kwintesencyjna.

Gorzej było z jego rodziną: jedyny dziedzic rodu kochał białą. Spoglądano na mnie krzywym okiem. Odnoszono się do mnie z wyszukaną kurtuazją, lecz zawsze znajdowano sposób, by dać mi do zrozumienia, że jestem dla nich przyczyną konsternacji.

Rinri niczego nie dostrzegał. Zachowałam po nim wyłącznie dobre wspomnienia; taki chłopak to prawdziwa rzadkość.

Byłam od niego o rok starsza, co wystarczyło, żeby zrobić ze mnie ane-okusan: „żonę-starszą siostrę”. Miałam jako osoba o bogatym doświadczeniu uczyć mojego „na-rzeczonego-młodszego braciszka” życia.

Było to bardzo zabawne. Nauczyłam go pić herbatę równie mocną jak ta, którą sama piłam. Zwymiotował.

Dopiero w 1989 roku zabrałam się poważnie do pisania. Powrót do Japonii natchnął mnie energią. To tam przywykłam do tego, co odtąd stało się moim tempem: poświęcać na pisanie minimum cztery godziny dziennie.

To pisanie nie miało już nic wspólnego z przypadkowymi wypocinami moich początków; stało się tym, czym pozostaje do dziś - potężnym pędem, rozkosznym strachem, niegasnącym pragnieniem, upajającą koniecznością.