img179

179

zakodowanym różnicowo poszczególnych sygnałów elementowych, p₁ = p_? = 0,5. pozwala nam to stwierdzić, że binarn kod różnicowy jest symetryczny, a jego widmo gęstości mocy jest dane ogólną zależnością (C-43)

^sx⁽«) = A* T Sa²    (1.4.58)

Kodowanie różnicowe ma w zasadzie takie same wady, jak bipolarne. Jego istotną zaletą jest to, że niezależnie od rozkładu prawdopodobieństwa informacji nie zawiera składowej stałej (wyrównuje rozkład prawdopodobieństwa). W kodowaniu bipolarnym składowa -stała zanika tylko wtedy, gdy rozkład ten jest symetryczny, p=q=0,5, a warunek ten nie zawsze jest spełniony. Dzięki tej właściwości kodowanie różnicowe jest często stosowane, przy czy* nakładane jest na inny rodzaj kodu transmisyjnego. Zauważmy jeszcze, że kodowanie różnicowe ciągu informacji X_n, n=0,-l,-2,... jest równoważne bezpośredniemu kodowaniu bipolarnemu ciągu przekodowanego według reguły X_n * ^Xn-l®^Xn' ^sy^mbo1 ® oznacza dodawanie modulo dwa, czyli

100 = 0 0 1 = 1

000 = 10 1=0

Możliwość zastąpienia kodowania różnicowego kodowaniem bezpośrednim odpowiednio spreparowanego ciągu informacji jest bardzo atrakcyjna, gdyż umożliwia stosowanie go (kodowania różnicowego) wespół z innymi kodami transmisyjnymi.

Przedstawimy teraz kodowanie bifazowe oraz Millera, w którycn w dużym stopniu udało się wyeliminować wady kodowania bipolarnego - znaczny poziom widmowej gęstości mocy w pobliżu u>«0 oraz trudności w odtworzeniu taktu. Redukcję widma gęstości mocy w pobliżu u>»0 można uzyskać stosując sygnały elementowe o korzystniejszym przebiegu niskoczęstotliwościowej części widma w porównaniu do impulsów prostokątnych. Możliwość ta wynika z faktu stwierdzonego w dodatku C, że charakterystyka araplitudowo-czę-stotliwościowa sygnału elementowego w bezpośredni sposób rzutuje na przebieg widma gęstości mocy sygnału cyfrowego. 2 uwagi na łatwość wytwarzania najchętniej stosuje się bipulsy - parę impulsów prostokątnych o prze-ci.mj polaryzacji. Widmo bipulsu jest znacznie korzystniej ukształtowane aniżeli widmo zwykłego impulsu.

Zauważmy dalej, że przy kodowaniu bipolarnym długie sekwencje "0" bądź "1" powodują pojawienie się w sygnale zakodowanym długich segmentów o nie zmieniającym się poziomie. Utrudnia to odtworzenie elementowej podstawy czasu (momenty znamienne nie są oznaczone), a także uwypukla niskoczęsto-tliwościową część widma gęstości mocy. Stosowanie bipulsów przeciwdziała