IMGh21

Issac Newton (1642-1727), największy i najbardziej wpływowy uczony jaki kiedykolwiek żył. W szkole nie zwrócił na siebie uwagi. Był dość nieuważnym uczniem.

Ludwik Pasteur (1822-1895), uważany za największą postać w historii medycyny. W trakcie studiów nie przejawiał geniuszu, a jeden z jego profesorów ocenię jego wiadomości z chemii jako „mierne”. Później udowodnił, że to raczej wiedza tego profesora była „mierna”.

Tomasz Edison (1847-1931) — najgenialniejszy wynalazca w historii! Spędził w szkole zaledwie 3 lata, a jego nauczyciel uznał, że Edison jest opóźniony w rozwoju.

Gregor Mendel (1822-1884) — odkrywca podstawowych zasad dziedziczności. Kilka razy zdawał egzaminy na nauczyciela, ale nigdy nie uzyskał dyplomu, najgorsze oceny zbierał z geologii i... biologii. Prawa Mendla (nieco zmodyfikowane) pozostaje punktem wyjścia nowoczesnej genetyki.

Twoi uczniowie to przecież przyszli:

wynalazcy, politycy, ludzie pióra, menadżerowie, muzycy, nauczyciele...

Szczególnym nieporozumieniem jest oczywiście sugerowanie „zajęcia się nauką dziecka”, czyli innymi słowy skierowanie na korepetycje lub sugestia, aby rodzice zajęli się edukacją swego dziecka. Nasuwa się mi tu zawsze jedna odpowiedź (jak u robota), propozycja zamiany ról, ja mogę zająć się edukacją swego dziecka, ale czy ewentualnie ten nauczyciel potrafi wykonać moją pracę?

Skąd rodzic ma wiedzieć JAK UCZYĆ?! Przecież to praca nauczyciela!

Czy nauczyciel stempluje druki na poczcie — zamiast pracownika pocztowego?

Czy nauczyciel sprząta podwórko — zamiast dozorcy?

A jeżeli nawet tak — to czy to go złości, czy to akceptuje!?

Wreszcie kolejna sprawa: co oceniamy?

Z bardzo znanych badań amerykańskich, potwierdzonych w polskiej replice grupie nauczycieli dawano jedną i tę samą pracę z różnymi komentarzami na temat zdolności intelektualnych ucznia. Nauczyciele stawiali oceny, oczywiście różne: od najgorszych — akcentując skrajną mierność pracy, do najlepszych — akcentując geniusz i wysoką kreatywność!

Jaki z tego wniosek?

W innych badaniach wykryto zależności pomiędzy szansami edukacyjnymi a konsekwencjami etykietyzacji ucznia (zdolny/słaby). Jak wynika nauczyciel dąży do samopotwierdzenia swego wysiłku i prawie niezależnie od rezultatów ocenia uczniów zgodnie z przypisaną mu etykietą. W efekcie uczeń slaby ma niewielkie możliwości, aby wyrwać się z zaklętego kręgu „etykiety”.

Na ocenę z przedmiotu ma także wpływ wygląd ucznia. Jak się okazuje atrybucja cech wyglądu ma poważne konsekwencje dla wnioskowania o kompetencjach intelektualnych ucznia.

Odpowiedz szczerze na pytanie: w czym są gorsze dready ucznia od loczków (trwałej, łysin, tupecików) nauczycieli?

PAMIĘTAJ O SWOICH UCZNIACH!

Oceniając popatrz na swego ucznia jak na człowieka. Z perspektywy wiedzy książkowej (naukowej, pedagogicznej itp.) uczeń to jednostka, podmiot oddziaływań i inne izolujące od emocji określenia.

Z odległości 1 metra to dziecko, czasem przerażone, pełne lęku i jednocześnie pełne ufności, że zrobiło coś może wreszcie dobrze!

—169 —