IMGh95

toinuiiicyt”’! pneesirzonnoczasowc z konuiinq;) kanałów    33.1

Rys. 7/40 Sposób zwiększania pojemności pola zbuoowaneęo z komutatorów trójkątnych

ponad 245000 kanałów, przy założeniu, ze w każdym trakcie PCM używamy ich 30. Pozostawienie połowy traktów w każdym komutatorze do przyłączania następnej sekcji umożliwia rozbudowę pola bez naruszenia jakichkolwiek istniejących już łączy międzysekcyjnych. Zbliżony do przedstawionego sposób zwiększania pojemności pola zastosowano w centrali Systemu 12 (4|.

PRZYŁĄCZANIE NADAJNIKÓW SYGNAŁÓW TONOWYCH DO POLA KOMUTACYJNEGO

We współczesnych systemach tełekomutacyjnych różnorodne informacje sygnalizacyjne wysyłane do abonentów lub innych central są wprowadzane w polu komutacyjnym. W ten sposób z jednego nadajnika możemy dany sygnał przesyłać do wielu punktów jednocześnie. Podstawowym problemem jest wybór takiego miejsca dołączania nadajników, aby uzyskać żądane charakterystyki ruchowe. Na ogól wymaga się, aby istniała zawsze możliwość przesiania

Puytytuiuiiu nntliijników sygnałów łanowych do poła komutacyjnego    235

sygnału, czyli by pole było niehłoktiwalne Ula informacji sygnalizacyjnych. Dodatkowym utrudnieniem jest 10. że Ula takich informacji mamy Uo czynienia z polem (1.^-połączeniowym. przy czym jcsl stosunkowo duże (np. rzędu kilkuset).

Gdy pole komutacyjne centrali jest jcdnosckcyjne, nadajnik sygnałów możemy dołączyć do wejść pola tak samo jak inne trakty obsługujące kanały rozmowne. Jedynym warunkiem jest to. aby komutatory przestrzenno-czasowe stosowane w polu miały sterowane wyjścia, co umożliwia jednoczesne przesyłanie próbek z jednego kanału wejściowego do wielu kanałów wyjściowych. Problem komplikuje się w przypadku pól wiclosekcyjnych. Rozpatrzmy go na przykładzie pól o trzech sekcjach zbudowanych z komutatorów przestrzenno--czasowych. Nawet gdy pole takie jest nieblokowalne w wąskim sensie dla połączeń między jednym kanałem wejściowym i jednym kanałem wyjściowym, będzie ono polem blokowalnym w przypadku realizacji wiełopołączeń od wejść pola do jego wyjść. Można, co prawda, zhudować pole nieblokowalne wicłopolączeniowe (patrz p. 6.4), ale ze względu na dużą wartość jego koszt byłby bardzo wysoki. Dlatego też w praktyce stosuje się inne rozwiązania.

Przykład jednego z nich przedstawiono na rys. 7/41 [18]. Nadajnik sygnałów przyłączono do wyjść pola komutacyjnego przez osiem dodatkowych komutatorów. Ponieważ założono, że będziemy wysyłać nie więcej niz 64 różne sygnały, co wystarcza na ogól do zapewnienia wszystkich sygnałów tonowych wysyłanych do abonentów (np.: zgłoszenia centrali, zajętości. marszrutowania), komunikatów słownych oraz częstotliwości sygnalizacji typu R2. nadajnik jest połączony z tymi dodatkowymi komutatorami za pomocą dwóch traktów PCM. Jak łatwo zauważyć, przy przyłączaniu sygnalizacji nic występuje blokada, w przeciwieństwie do połączeń między końcówkami pola komutacyjnego.

Inne rozwiązanie przedstawiono na rys. 7/42 [18]. Podstawowe pole komutacyjne zbudowane z komutatorów scalonych £(8.32) jcsl polem nie-blokowalnym w wąskim sensie. Ponieważ w każdym bloku ostatniej sekcji

Rys. 7/41 Przykład sposobu przyłączana nadajnika sygnałów do wyjść poa komutacyjnego

NS — nadajnik sygnałów