IMG�97

50 ŁUKU PtftANDBttO

dyrbktok

do Ofca

Musi pan jednak wytłumaczyć nam wszystko nieco j«|. niej.

Siada

OJCIEC

Otóż to, wiośnie. Miałem u siebie Jednego biedaka, skromnego urzędnika, mojego sekretarza, bardzo mi oddanego, który absolutnie we wszystkim zgadzał się z nią.

W skazuje #i a Matkę

Nie było w tym nic a nic złego — zastrzegam słęl — był dobry, pokorny tak jak ona, oboje niezdolni nie tylko do zrobienia, ale nawet do pomyślenia czegoś złego.

PASIERBICA

Za to on pomyślał o tym za nich — i zrobił toł

OJCIEC

To nieprawda! Chciałem ich dobra — a takie I mojego, tak, przyznaję się! Ach, panie, doszło do tego, że nie mogłem powiedzieć do któregoś z nich słowa, żeby natychmiast nie zamienili porozumiewawczego spojrzenia, żeby jedno nie szukało natychmiast oczu drugiego chcąc poradzić się, jak przyjąć moje słowa, by mnie nie rozgniewać. Pan rozumie, że to wystarczało, żebym był stale rozdrażniony i zły.

DYREKTOR

Dlaczego nie wypędził pan tego swojego sekretarza?

OJCIEC

Słusznie! Toteż przepędziłem go! Ale wtedy ujrzałem, jak t& biedna kobieta zaczęła błąkać się po domu jak takie bezpańskie zwierzątko, które przygarnia się z litości.

MATKA

No. pewnie)

OJCIEC

szybko zwracając się do nie/, jakby chciał upttedzić Mówisz o synu. prawda?

MATKA

Najpierw* proszę pana. odebrał ml od piersi syna)

OJCIEC

Ale nie przez okrucieństwo! Tylko dlatego, ieby wyrósł na łonie natury zdrowy i silny!

PASIERBICA wskazując na niego, ironicznie

O. widać to!

OJCIEC

szybko

Ach, czy i to może moja wina. te później wyrósł taki? Posłałem go do mamki na wieś, gdyż matka, chociaż prostego pochodzenia, nie wydawała mi się dość silna. Ze względu na to pochodzenie ożeniłem się z nią. Urojenie, być może, ale co robić? Na moje nieszczęście pociągało mnie zawsze to, co wydawało się zdrowe moralnie.

W tym miejscu Pasierbica znowu wybucha głośnym śmiechem Niech pan każe jej zaprzestać) To nie do zniesienia)

DYREKTOR

Cicho) Święty Boże, niechże mi pani pozwoli słuchaćI Od razu po słowach Dyrektora Pasierbica znowu popada w za-myślenie, w półuśmiechu. Dyrektor schodzi na widownią, ieby zdać sobie sprawę z wrażenia, jakie robi ta scena

OJCIEC

Nie mogłem już patrzeć na tę kobietę.

Wskazuje na Matką