J1027

Prorokowałem wedle rozkazania — i oto wszczął się wielki szum po stepie, gdym prorokował, łoskot, chrzęst wstawania wnet kość do kości sunie się i skłania, każda w swym stawie siada i czerepie.

1 otom widział, jako je pokryły ścięgna, i mięsem kość porosła sucha, i zatętniały krwią czerwone żyły, i skórą ciała obleczone były — ale nie miały do tej pory ducha.

Zaś Pan rzekł do mnie: Prorokuj duchowi, prorokuj, synu człowieczy, prawdziwie, niechaj twój język wolę Mą wysłowi:

Od czterech wiatrów w ciało, co się mrowi tutaj, wioń duchu; niech wstanie a żywię!

Jako rozkazał, tedym prorokował — i wnet duch powiał nad tę zżętą ściernię i wstąpił w ciała leżące na pował: jakoby wojsko, które naszykował Pan, wstały tłumy, liczne niepomiernie.