Obraz0042 2

42

noże tokarskie do gwintu, frezy kątowe dwustronne) cała krawędź skrawająca jest główną krawędzią skrawającą (rys. 3.3c).

Punkt przecięcia krawędzi skrawającej głównej z pomocniczą nazywamy narożem. W nożach tokarskich naroże jest jednocześnie wierzchołkiem ostrza, definiowanym jako punkt ostrza najdalej wysunięty wzdłuż lub prostopadle do osi narzędzia. W przypadku narzędzi wieloostrzowych wierzchołek występuje w miejscu łączenia się głównych krawędzi skrawających (rys. 3.4b i d). Naroże może być zaokrąglone promieniem r_e lub ukształtowane w formie ścina długości b_s. Również wierzchołek ostrza może być podobnie ukształtowany - występuje wówczas promień wierzchołka r₅ lub ścin wierzchołka bg.

Rys. 3.4. Dodatkowe elementy geometryczne ostrza: a) promień naroża r_E, b) promień wierzchołka r_B, c) długość ścinu naroża b_EJ d) długość ścinu wierzchołka bg, e) szerokość ścinów powierzchni przyłożenia b_a], b_a2 i powierzchni natarcia b_y], b_y2; b_y3, r„ - promień zaokrąglenia krawędzi skrawającej, f) łamacz lub zwijacz wióra

3.2. Łączenie elementów składowych narzędzia

Część skrawająca i chwytowa narzędzia są wykonane najczęściej z różnych materiałów łączonych ze sobą w następujący sposób:

-    zgrzewaniem elektrycznym lub tarciowym, np. części skrawającej ze stali szybkotnącej SW18 z chwytem ze stali konstrukcyjnej (np. 45H) przez docisk do siebie obu części (rys. 3.5a),

-    lutowaniem płytek z trzonkami w piecu elektrycznym lub zastosowaniem prądów wielkiej częstotliwości (rys. 3.5b); do lutowania używa się miedzi, brązu lub srebra,

-    klejeniem płytek ceramicznych (spiekane tlenki glinu A1₂0₃) z metalowymi oprawkami za pomocą klejów epoksydowych (poliuretanowe), np. Aral-dit, o dużej wytrzymałości na ścinanie (6-10 MPa),