ostrowska12

168 Bronisława Ostrowska

Ileż tęsknoty, światła i lotu się składa

Na drobny wzrost ku słońcu źdźbła łąkowej trawyl

Jakiż wysiłek ziemi skrzydlaty i łzawy

Jest w chmurze, która deszczem znów w jej pierś opada!

Jakaż potęga pragnień i cudu się chowa W niedołężnej bezmocy człowieczego słowal

LASY

Rozrywają mi duszą kolory,

Rade buchnąć w jeden słońca krzyk:

Bory moje! praojcowie boryl Drzew potężnych podobłoczny śmig!

Ścieżka, stopą deptana jelenią...

— Otchłań borów gra pode mną w krąg — Wrzosowiska się rude płomienią Nad uśmiechem dolinowych łąk.

Strumień krętą kaskadą się sączy Pośród głazów omszałych i pni,

W rytm tętniący, skupiony i rączy Mego serca gorejącej krwi.