P1000994

ne mosse collo, ne piegó sua costa ;

E, ,,Se”, continuando al primo detto,

„egli han quell'arte”, disse, „mai appresa, cid mi 'tormenta piii che ąuesto letto... ¹

¹    ,,«0 Toskańczyku, który żywe ciało

Przez gród ogniowy niesiesz i tak cześnie Przemawiasz, zostań tutaj chwilę małą.

Już mi twa gwara zdradziła, że nie śnię:

Snadź ciebie rodzi ta ziemia sławiona.

Której jam może zaciążył boleśnie.*

Te słowa wyszły z krzemiennego łona Grobu, toż większa trwoga na mnie padnie,

Do mego wodza przytulam ramiona.

« Obróć się, co ci ? — tak Mistrz mię zagadnie — Patrz, Farinata wstał w niszy kamiennej:

Od głów po biodra obaczysz go snadnie.*

Wzrokiem chwyciłem jego wzrok trumienny;

On wznosił piersi i czoło surowe,

Jakby miał piekło w pogardzie bezdennej.

Wtem ręce Wodza jjiego piorunowe Pchnęły mię, kędy ten cień sterczał blady:

«Zwięzłą do niego — rzekł — obracaj mowę.*

Gdy u grobowca stanąłem posady,

Popatrzał na mnie, a potem mi rzucił Dumne pytanie: «Kto są twoje dziady?*

Ja, bym się z Mistrza przestrogą nie skłócił,

Co chciał, krótkimi wyznałem wyrazy;

Więc on brwi nieco ku górze obrócił I mówił: «Chciwi byli mojej skazy,

Na ród mój wojnę od wieków zażegli,

Toż w polu pomstę z nich brałem dwa razy.*