P1040393

13

Słowo narzędziem Bożo-ludzkicgo dialogu

czjmy dokonane przez Boga w historii zbawienia ilustrują i umacniają naukę oraz sprawy wyrażone słowami; słowa zaś obwieszczają czyny i odsłaniają tajemnicę w nich zawartą. Najgłębsza zaś prawda o Bogu i o zbawieniu człowieka jaśnieje nam przez to objawienie w osobie Chrystusa, który jest zarazem pośrednikiem i pełnią całego objawienia” (KO 2).

Słowo Boże jest więc nie tylko narzędziem objawienia i poznania woli Bożej. Słowo Boże jest znakiem i narzędziem, za pośrednictwem którego Bóg wchodzi w relację z człowiekiem. Bóg objawia siebie, swoje wewnętrzne życie, Bóg daruje się w swoim słowie człowiekowi, rozmawia z człowiekiem, jak z przyjacielem. Nie do wiary, ale taka jest ta rzeczywistość. Nieskończony zniża się do człowieka i ludzkimi słowami, ludzkim językiem mówi do niego, daruje się jemu, objawia mu jego miejsce we wszechświecie, jego zadanie i jego posłannictwo.

Słowo to staje się narzędziem boźo-ludzkiego dialogu. I ten bożo-ludzki dialog trwa, jest kontynuowany do dziś dnia, ponieważ trwa żywy, wieczny Bóg, który do nas mówi; dialog, który wyraża się zarówno w czynach, jak i w słowach.

Elementy tego dialogu, jak wyjaśnia ten tekst, to dieta et facta - czyny i słowa wewnętrznie ze sobą powiązane tak dalece, że czyny bez słów są niezrozumiałe, a słowa bez czynów są niekompletne. I tutaj można się odwołać do dzisiejszych czytań mszalnych, które przepięknie ilustrują tę właśnie prawdę.

3. Ilustracja za pomocą tekstów mszalnych (J 6, 22-29)

Jezus czyni cud, znak, mianowicie rozmnaża chleb. Jest to jeden z wielkich znaków. Jako taki zostaje także nazwany w dzisiejszej Ewangelii. Dopełnia ten znak swoim słowem: „Troszczcie się nie o ten pokarm, który ginie, ale o ten, który trwa na wieki, a który da wam Syn Człowieczy” (J 6,27). Szukacie Mnie nie dlatego, żeście widzieli znaki, ale dlatego, żeście jedli chleb do sytości (J 6,26). I mogłoby dojść do nieporozumienia, że Chrystus przyszedł po to i korzysta ze swojej cudotwórczej mocy, aby przemienić świat materialny ku lepszemu, wyręczyć niejako człowieka. I dlatego Chrystus ten czyn, ten fakt uzupełnia swoimi słowami, wskazując na konieczność słowa, które trwa, ponieważ trwa Syn Człowieczy. Jednocześnie wyjaśnia, jak rozumie dzieła Boże.

Cóż mamy czynić, abyśmy dokonywali dzieł Bożych? Aby w naszym działaniu był obecny Bóg? - innymi słowy. Jezus odpowiada: „Na tym polega dzieło zamierzone przez Boga, abyście uwierzyli w Tego, którego On posłał” (J 6,29). A więc zarówno czyny, jak i słowa, zmierzają ku temu, aby człowiek mógł uwierzyć, bo ze słowa jest wiara, a z wiary jest zbawienie. I to jest ten wielki czyn Boga, który spotyka się z odpowiedzią ze strony człowieka w wierze i dzięki temu może owocować. Ale nie koniec na tym.

Nowy Testament ukazuje nam niesłychanie wymowny fragment ukamienowania św. Szczepana.

Św. Szczepan, który był tak dalece odtworzeniem i przedłużeniem życia Jezusa Chrystusa, że zostaje skazany na śmierć dokładnie za to samo, za co został skazany sam Chrystus. Mianowicie, występował przeciwko świątyni i powtarzał słowa Chrystusa, że „w trzech dniach świątynia zostanie odbudowana” (por. Dz 6, 14). A potem, kamienowany, objawia w sobie oblicze Zmartwychwstałego Chrystusa. I to jest prawdziwe uczniostwo Jezusa Chrystusa. W zrozumieniu św. Łukasza, autora Dziejów Apostolskich, słowo św. Szczepana nie