polski ubior3

typowa dla państw wschodnich, należy przypuszczać, żc strój przedstawiony na tej miniaturze był jedną z odmian wschodniej mody, która później znalazła również wielu zwolenników w Polsce (rys. 76). Podobne w kroju ubiory spotyka się w początku XVI wieku na Węgrzech, czego najlepszym dowodem jest poseł węgierski na dworze Maksymiliana I, odziany w szatę z wiszącymi rękawami założonymi w tyle za pasem (rys. 77). W Polsce także noszono ubiory o analogicznym kroju rękawa i kołnierza, ale nieco później. Przedstawienia ubiorów' tego typu z lat 1533-1541 przetrwały między innymi na płycie Lamentu opatowskiego (rys. 78).

W drugiej połowie XVI wieku odzież robiona na wzór wschodni była w naszym społeczeństwie tak popularna, że stała się pierwowzorem tworzącego się w tym czasie polskiego stroju narodowego, składającego się z żupana, kontusza, jedwabnego pasa i butów z cholewami. Uzupełnieniem tego ubioru były podgolone z tyłu włosy i długie zwisające wąsy. Moda podgolonych czupryn przedostała się do Polski za pośrednictwem Węgier i w 2 połowie XVI w. stała się popularna wśród szlachty. Zdaniem A. Lubelczyka mężczyźni w Polsce „poczęli nosić na pół ogolone głowy obnażone aż po czubek".

Wśród szlachty polskiej w owym czasie zaznaczył się wyraźny podział

75. j\iemiecko-h:\zpausk i strój Zygmunta Augusta zdobiony naszyciem ze sznureczka i nacinaną powierzchnią tkaniny

76.    Ubiór przeszywany, ze zwisającymi rękawami, nałożony na żupan,

na czepcu - kapelusz

77.    Poseł węgierski na dworze Maksymiliana I,

w ubiorze z rękawem założonym w tyle za pasem

78.    Ubiory polskie Z lat 1533-1541