ROZKŁAD ARCHETYPU WIELKIEJ MACIERZY WEDŁUG NEUjS
MATKA M* Dobra Matk
.formacja du,
DZIEWICA
A+ pozytywna posła \transfbrmująca* pi
MISTERIA WEGETACYJNE
- nieśmiertelność N\
- odrodzenie
-narodziny / \
'owoc / %
dlSTERlA INSPIRAI wizja
inspiracja . ,V!
ekstaza
MISTERIA PIJACKI
.Azaleństwo
impotencja
A negatywna postai transformująca . MŁODA WIEDŹMA
MISTERIA ŚMIERCI
- śmierć ; fi
- rozczłonkowane p.
- choroba
- zniknięcie .N/
_
M Straszna Matka STARA WIEDŹMA
Źródło: E. Ne u m an n, op. cit., s. 83.
Kolejną propozycją ujęcia całości kompleksu Bogini Matki jest idea Białej [Wbite Goddess] przedstawiona przez Roberta Gravesa10 na oznaczenie póęfc z epoki brązu postaci neolitycznej Bogini-Matki, której kult rozpowszechnlbn^byl w przedindoeuropejskiej Europie oraz Palestynie i Libii przez kupieckie wyprawy morza” razem z kulturą megalityczną. Graves uważa ich za Egejczyków (Pelazgów), nazywali siebie Danaami, dziećmi bogini Danae. W Irlandii mityczna historia wspomina ich jako Tuatha de Danann - „Plemię Bogini”. W Syrii egipskie inskiyp<3C > zwą ich Danuna. Pierwotną ich siedzibą była Libia (mityczne jezioro Tritonis); Garamantyjczycy (Berberowie) czcili boginię Neith identyfikowaną z Anat i Ateną, i na południe od Sahary: współczesne ludy Akan znają ją jako potrójną boginię Ngame. Natomiast w Grecji ośrodkiem kultu Białej Bogini było Argos, rozpowszeccruo*^ . był on też w Tracji (orgiastyczny kult bogini Cotys/Cotyttio). Najeżdżający ich Grecy zwali ją Leukotea, co oznacza Biała Bogini. Oryginalnym (przedindoemo^^^. jej imieniem mogło być Alfito (gr. ocX<t)oę, łac. albus - ‘chorobliwa bladość ). ^ imion i hipostaz, ponieważ Biała Bogini była patronką wszelkich dziedzin . -
niejsze były trzy, oznaczone kolorami: białym (narodziny i dojrzewanie), czarnym ^ •
i wróżbiarstwo) i czerwonym (wójna i rhiłość) odpowiadające fazom . __
podziałowi roku na trzy części: Lwa, Kozła i Węża. Częsty symbol ko iec°s|:gruCjjyr (łonowy) to symbol trzech postaci Białej Bogini: dziewicy, matki i
1 R. Graves, Biała Bogini, Warszawa 2000; tenże, Mity greckie, Warszawa 19