ScannedImage 38

12 -

że w przeciwieństwie do Zgromadzenia poprzedniego w Uppsali, do tych zagadnień podchodzono z dużą dozą roztropności i doświadczenia" lat ostatnich. Wiele uwagi poświęcono młodemu pokoleniu oraz miejscu i roli kobiety w Kościele; młodym zapewniono 10-procentowy udział we władzach naczelnych ŚRK, kobietom - blisko 25%, Mimo protestu delegatów prawosławnych uchwalono przychylne wotum dla dopuszczania kobiet do święceń kapłańskich w wyznaniach, które nie mają teologicznych zastrzeżeń przeciwko temu.

Duży krok naprzód uczyniło Zgromadzenie w Nairobi we wspólnym poszukiwaniu widzialnej jedności chrześcijan. Przede wszystkim trzeci artykuł statutu ŚRK, określający jej pierwszorzędny cel, został jak najsilniej potwierdzony: "Rada powołuje Kościoły, aby dążyły jako do^ celu do widzialnej jedności w jednej i tej samej wierze i wspólnocie eucharystycznej, wyrażonych w modlitwie i we wspólnym życiu w Chrystusie oraz aby czyniły postępy w dążeniu do tej jedności, by świat uwierzył”. Nadto druga sekcja na Zgromadzeniu w Nairobi była powołana do ukazania modelu jedności, do której mają zdążać wszystkie Kościoły i Wspólnoty należące do ŚRK. Sekcja określiła przyszłą jedność jako wspólnotę soborową. Opracowanie Komisji "Wiara i Ustrój" /Salamance marzec 1973 r./ tak określa ten rodzaj jedności:

"Kościół winien być rozumiany jako wspólnota soborowa Kościołów lokalnych między sobą prawdziwie zjednoczonych. W tej wspólnocie soborowej każdy z Kościołów lokalnych posiada w jedności z innymi Kościołami, pełnię katolickości i daje świadectwo tej samej wiary apostolskiej - uznaje więc, że inne Kościoły są częścią tego samego Kościoła Chrystusowego i biorą natchnienie od tego samego Ducha. Różnorodność Kościołów lokalnych nie jest ęrzeszko-dą dla soborowości,' przeciwnie jest ubogaceniem i podkreśla powszechność Kościoła. Wspólnota soborowa zakłada_? że jedność Kościoła już istnieje, jest ona odbiciem Trójcy św*"*

W Odniesieniu do Kościoła rzymsko-katolickiego Zgromadzenie zatwierdziło dotychczasową współpracę poprzez Mieszaną Grupę Roboczą, Komisję "Sodepax" /Społeczeństwo, Rozwój, Pokój/ i udział teologów katolickich w Komisji "Wiara i Ustrój". W sprawie zaś przystąpienia Kościoła katolickiego do ŚRK uchwalono jednomyślnie wniosek jednego z delegatów o następującym brzmieniu: "Zgromadzenie oczekuje z niecierpliwością dnia, kiedy Kościół rzymsko-katolicki będzie mógł stać się Kościołem członkowskim. ŚRK".

Do problemu współpracy między Kościołem rzymsko-katolickim i światową Radą Kościołów powrócimy po omówieniu rozwoju ruchu ekumenicznego w Kościele katolickim.

Wspólnota braterska w Taize.

Gdy mówi się o wkładzie protestantyzmu we współczesny ruch ekumeniczny, trudno pominąć znaczenie i działalność klasztoru w Taize. W 1939 r* student teologii ewangelickiej w Lozannie /Szwajcaria/ Roger Schutz zaczął gromadzić wokół siebie przyjaciół na wspólne rozmowy duchowne i dni skupienia. W czasie wojhy przeniósł się do Francji i w wiosce Taize /departament Saone - et-Loire/ założył wspólnotę protestancką na wzór klasztorów zakonnych* Wspólnota - podobnie jak zakony pierwszych wieków - wzoruje się na życiu pierwszej gminy chrześcijańskiej w Jeruzalem, rozwija