Syst Finansowy118

r, = R/DT — wskaźnik (stopa) obowiązkowych rezerw dla depozytów terminowych.

Dokonując nieznacznych przekształceń powyższych relacji, równanie pieniądza banku centralnego (6) można przedstawić w następującej postaci:

B = k -D + r_d D + r_nad D + r, DT =

= k D + r_d D + r_md D + r, ■ t-D=    (7)

= D-(k+ r_d+ r_nad + r, • t).

Przekształcając to wyrażenie otrzymujemy następujące równanie depozytów na żądanie:

D =----B.    (8)

^k+^r< +>'„ad ^+r, ■*

Aby kontynuować nasze rozumowanie, musimy wrócić do definicji podaży pieniądza. Wykorzystując wcześniej podaną relację struktury podaży pieniądza (k), równanie (3) możemy zapisać jako:

M = kD + D = D(k+ 1).    (9)

W tej sytuacji do równania (9) możemy włączyć równanie (8) i otrzymamy nowe równanie podaży pieniądza:

k +1

M =----B.    (10)

^k+rd +''„ad +^r, ^t

Ponieważ przyjęliśmy, że gdy równanie (1) jest spełnione, to zachodzi również równość (2), możemy zapisać:

AM =-—--AB.    (11)

^k+rd +'"nad ^+r, -t

W świetle tego ujęcia powstaje pytanie, jakie podmioty oraz jakie motywacje kształtują zmiany podaży pieniądza? Łatwo zauważyć, że aktywną rolę w tak zarysowanym mechanizmie tworzenia pieniądza odgrywają wszystkie trzy grupy podmiotów wymieniane w założeniach modelu, tj. nie tylko bank centralny prowadzący politykę pieniężną, lecz także banki komercyjne i podmioty niebankowe.

Bank centralny, w równaniach (10) i (11), wpływa bezpośrednio na trzy zmienne: na wysokość stóp rezerw obowiązkowych banków (r_d i r,) oraz na wielkość bazy monetarnej (B, AB).

Stopy rezerw obowiązkowych są instrumentem polityki pieniężnej i nadzorczej (ostrożnościowej); ich wysokość jest ustalana przez bank centralny w trybie administracyjnym, w zależności od celów polityki (na temat funkcjonowania tego instrumentu piszemy w rozdziałach 3 i 5).

118