WM001

9

Zginanie

proste

9.1

Uwagi wstępne

Zjawisko zginania polega na tym, że pierwotnie prosta oś pręta zakrzywia się, przy czym włókna podłużne belki od strony wypukłej wydłużają się, od strony wklęsłej zaś ulegają skróceniu (rys. 9-1).

Ściśle biorąc, pręt pryzmatyczny ulega zginaniu, jeżeli siły wewnętrzne w jego przekrojach poprzecznych sprowadzają się wyłącznie do momentu zginającego o wektorze M_a, leżącym w płaszczyźnie przekroju (por. rozdz. 3.4). W tym rozdziale ograniczymy się do rozważenia zginania prostego, gdy wektor M_a leży na jednej z osi głównych przekroju (np. wektor M_y na osi y); natomiast ogólny przypadek zginania (wektor M_a nie pokrywa się z osią główną) omówimy w rozdz. 14.

Przypadek zginania czystego zdarza się bardzo rzadko. Najczęściej w praktyce mamy do czynienia z przypadkiem zginania belki siłami prostopadłymi do jej osi, gdy w przekrojach poprzecznych obok momentów zginających występują siły poprzeczne. Ponieważ zginanie w tym przypadku odgrywa zazwyczaj rolę dominującą, przeto ogólnym mianem zginania objęte są te przypadki, gdy momentom zginającym towarzyszą siły poprzeczne.

Pręt pracujący wyłącznie na zginanie nazywamy zwykle belką. Wyznaczenie odkształceń pręta (belki) i występujących przy tym naprężeń oraz określenie przemieszczeń poszczególnych przekrojów i znalezienie postaci odkształconej osi belki stanowi zadanie teorii zginania. Zadanie to najprościej daje się rozwiązać w przypadku zginania prostego symetrycznego, które zachodzi wówczas, gdy wszystkie