pełni uprawnione jeżeli naprężenia nominalne (własne) nie przekraczają 70% górnej granicy plastyczności materiału.
4. Program i technika eksperymentu wykonywanego w ramach ćwiczeń
W programie ćwiczenia przewiduje się wyznaczenie naprężeń w rozciąganej tarczy na podstawie pomiaru odkształceń wykonanego trzema czujnikami naklejonymi zgodnie z zasadami obowiązującymi w metodzie trepanacji otworowej, wokół wykonanego wcześniej otworu.
W tarczy o szerokości 97,0 [mm] i grubości 4,0 [mm] wykonano otwór o średnicy do= 2r0= 4,20 [mm]. Wokół otworu naklejono 3 czujniki rezystancyjne o bazie pomiarowej 1,50 [mm] tak, że środki czujników leżą na okręgu o średnicy D = 2r = 9,80 [mm] (ri= 4,15 [mm]; r2 = 5,65 [mm]). Oś pomiarowa czujnika 1 odchylona jest od kierunku naprężenia oj o kąt ao, oś czujnika 2 odchylona jest o kąt ao+45°, a oś czujnika 3 o kąt ao+90°. Przed obciążeniem tarczy układ pomiarowy jest wyzerowany, a naprężenia w tarczy równe są zero.
Rozwiązanie zagadnienia wyznaczenia naprężeń w tarczy na podstawie pomiarów odkształceń wokół otworu różni się od problemu rozwiązywanego w klasycznej metodzie trepanacji stanem naprężenia w tarczy w czasie wykonywania otworu. Z przytoczonych w p.2 wzorów należy odrzucić wzory (1), gdyż naprężenia cjx,g2 przy wierceniu otworu równe są zero i nie zachodzi potrzeba wykonywania superpozycji dwóch pól naprężeń. Aktualne pozostają wzoiy opisujące stan naprężenia wokół otworu w tarczy obciążonej na brzegach naprężeniami oj, oj, tj. wzory (2). Wykorzystując prawo Hookea w postaci (4) oraz wzory (2) otrzymuje się wzór opisujący odkształcenie radialne w dowolnym kierunku w strefie otworu:
s., —
o, + a 2 2 E
(i-9
l + v
+
(J\ ^2 2 E
+
3(1 + 9
P
cos2a (9)
. . / , gdzie: o]5 o2 - naprężenia na brzegach tarczy, p- — bezwymiarowa współrzędna promieniowa punktu, a0 - kąt między promieniem czujnika 1 oraz kierunkiem głównym 1.
(11)
Wzór na odkształcenie radialne wygodnie jest zapisać w postaci: sr = A(crj + o2) + B(g} -o2)cos2a
gdzie: A-
2 E
1 -v-
B =
r
2 E
1 + + +
V
3(1 + v)
P