0000007(1)

braeji na sekundę). Wszystkie te sposoby są wystarczające dla zorientowania się, zwłaszcza w osłabieniu słuchu z jednej strony w porównaniu z drugą. Oczywista, iż przy wysnuwaniu wniosków co do podłoża neurologicznego zaburzeń słuchu należy wyłączyć za pomocą badania otoskopo-wego sprawę uszną.

Ważną rzeczą jest badanie przewodnictwa bodźców słuchowych - powietrznego i kostnego. W warunkach prawidłowych przewodnictwo powietrzne jest mocniejsze i utrzymuje się dłużej, aniżeli przewodnictwo kostne. Stan ten jest zachowany, jeśli głuchota (surditas s. anakusis) lub osłabienie słuchu (hypakusis) spowodowane jest uszkodzeniem błędnika łub aparatu nerwowego mimo zmniejszonego przewodnictwa powietrznego i kostnego; natomiast w schorzeniach ucha środkowego lub przewodu słuchowego zewnętrznego przeważa przewodnictwo kostne nad powietrznym, to znaczy słyszenie za pomocą przewodnictwa kostnego jest mocniejsze i utrzymuje się dłużej aniżeli słyszenie za pomocą przewodnictwa powietrznego. Celem zorientowania się, czy upośledzenie słuchu spowodowane jest zmianami w aparacie odbiorczym (w uchu wewnętrznym), czy też przewodzącym (w uchu środkowym lub zewnętrznym), posiłkujemy się trzema następującymi próbami: próbą Webera, próbą Rinnego oraz próbą Schwabacha.

Próba Wcbe ra, czyli tzw. test lateralizacji. Przykładamy drgające widełki stroikowe podstawą dokładnie w linii środkowej czoła. Badany ma wskazać czy, lub po której stronic słyszy lepiej dźwięk drgań. W warunkach prawidłowych słyszy się wówczas dźwięk z obu stron jed-nakowo. W razie głuchoty lub osłabienia słuchu na skutek sprawy chorobowej w uchu środkowym, lub z powodu zatkania przewodu słuchowego zewnętrznego chory słyszy dźwięk widełek głośniej po stronie chorej, zwiększone jest bowiem przewodnictwo kostne, mówimy wówczas o ,,lateralizacji w stronę chorą". Przeciwnie rzecz się ma w razie uszkodzeni;! aparatu odbiorczego, a więc błędnika lub dróg nerwowych doprowadzających: następuje „lateralizacja w stronę zdrową”.

Próba Rinne g o. Przykładamy drgające widełki stroikowe podstawą na wyrostek sutkowy, zatykając uprzednio palcem zewnętrzny przewód słuchowy. Gdy badany orzeknie, żc nie słyszy więcej dźwięku, zbliżamy ramiona widełek tuż do małżowiny ucha. Ponieważ, jak już nadmieniłem, w warunkach prawidłowych przewodnictwo powietrzne jest dłuższe od kostnego, badany słyszy jeszcze przez pewien czas dźwięk widełek. Określamy to jako „Rinne dodatni”. W razie uszkodzenia aparatu odbiorczego (ucho wewnętrzne) próba Rinnego wypada również dodatnio, ponieważ i tutaj przewodnictwo powietrzne jest dłuższe od kostnego. W chorobach ucha zewnętrznego lub środkowego na skutek skróconego przewodnictwa powietrznego chory nie słvszv stroika zbliżonego do ucha: próba Rinnego wypada więc ujemnie („Rinne ujemny”).