0000041(1)

dzających odcinki rdzeniowe C₇ lub C_a, a zaoszczędzających odcinki rdzeniowe C-, i C_r„ przez które przechodzi luk odruchowy dla odruchu mięśnia dwugłowego. Jeśli ognisko z kolei rozprzestrzenia się na odcinki C₃ i C_f;, wówczas odruch paradoksalny z mięśnia trójgłowego znika. Odruch paradoksalny z mięśnia trójgłowego spostrzegano w przypadkach choroby Hcinego-Mcdina, u krwotokach rdzeniowych, jamistości rdzenia, zapaleniu poprzccznvnt rdzenia, zapaleniu korzonkowo-nerwowym.

Podobnie w ogniskach obejmujących odcinki rdzeniowe C_a,— C₆ występować może odruch paradoksalny z mięśnia dwugłowego: prostowanie przedramienia zamiast zgięcia w stawie łokciowym.

We wszystkich sprawach chorobowych, w których zachodzi uszkodzenie dróg piramidowych, odruchy głębokie ulegają wzmożeniu wraz z jednoczesnymi wygórowaniem napięcia mięśniowego. To samo dotyczy oczywista również odruchów głębokich z kończyn górnych. Dołączają się przy tym i inne odruchy, które zaliczamy już do patologicznych. Nie posiadają one jednakże takiego znaczenia klinicznego, jak odruchy patologiczne z kończyn dolnych, nierzadko bowiem występują u osób, u których stwierdza się w ogóle wzmożenie odruchów głębokich, jak np. u neurotyków, a więc bez organicznego schorzenia układu nerwowego. Jeśli występują one z jednej strony, wówczas nabiera to większego znaczenia diagnostycznego.

Spośród takich odruchów wymienić: należy następujące:

1.    Odruch Hoffmanna. Ustawiamy rękę badanego w pronacji oraz nieznacznym zgięciu grzbietowym w stawie nadgarstkowym przy lekko zgiętych, zwisających palcach, ujmując zarazem silnie środkowy paliczek III palca, po czym nagle zginamy w kierunku dłoni paliczek końcowy tego palca : można wy konać też ruch szczypania paliczka paznokciowego palca III). Odruch Hoflmanna uważamy za dodatni, jeśli występuje przy tym odruchowe zgięcie i przy wiedzenie kciuka; często pozostałe palec ulegają również zgięciu.

2.    Odruch Trómnera. Jest to odruch podobny do odruchu Holftnanna: uderzenie młotkiem perkusyjnym w powierzchnię dłoniową palca III lub II przy zgiętych palcach powoduje zgięcie wszystkich palców wraz z kciukiem.

3.    Odruch Stcrlinga. Opuszkami palców ręki własnej uderzamy raptownie i sprężyście w opuszki lekko zgiętych palców badanego. Odruch jest dodatni, jeśli w wyniku tego występuje nagłe i szybkie zgięcie dłoniowe wszystkich palców ręki (ryc. 67i.

4.    Jest to odmiana tzw. odruchu zgięeiowego palców ręki, które wywołujemy w następujący sposób: badany zgina dłoniowe ostatnie paliczki palców; badający układa poprzecznie na powierzchni dłoniowej palców badanego swój II i III palec, po czym uderza w nie młotkiem; następuje zgięcie dłoniowe wszystkich palców ręki badanego.

Odruch paradokialny z rn. dwugłowego

Wzmożenie odruchów głębokich z kończyn górnych

Odruch

Hoffmanna

Odruch

1'rbmnera

Odruch Stc rlin ga

Odruch zgięciowy palców reki

141