0000049(1)

rdzeniowego L,, względnie I._;    L₂. Odruch nosidłowy zanika lub ulega

osłabieniu we wszystkich schorzeniach, w których zajęte są luki odruchowe od D,,j do L., oraz w uszkodzeniach szlaków piramidowych. Zaburzenia w zachowaniu się odruchów nosidłowąch same przez się, bez innych objawów patologicznych, nie mają takiego znaczenia jak zakłócenia w odruchach głębokich, chyba że występują w sposób jaskrawą jednostronnie.

Odruch odbytniczy otrzymuje się przy podrażnieniu z jednej strony Odtu.-h skóry równolegle do zarysu odbytu; występuje wówczas skurcz mięśnia -o-dbyific-.y zewnętrznego zwieracza wraz z wciąganiem się odbytu. Odruch ten otrzymywać można również przez ukłucie skóry krocza lub okolicy kości ogonowej. Pierwszy sposób badania jest lepszy, może bowiem wykazać uszkodzenie odcinków' luku odruchowego z jednej strony. Ośrodek rdzeniową' odruchu znajduje się na poziomie odcinków rdzeniowych S₃— Są lub S₄ — S₅. Badania tego odruchu nic zaliczam)^- do badania zwykłego, jednakże nie należy pomijać tego w przypadkach, w których zachodzi uszkodzenie dolnych odcinków rdzenia kręgowego.

Kończyny dolne

Obecnie przystępujemy do badania kończyn dolnych w takim samym porządku, w jakim badamy kończyny górne. Badamy więc. wygląd kończyn, ruchy bierne, napięcie mięśni, ruchy czynno, silę, zborność ruchów, czucie, odruchy. Większość danych oraz wnioskową jakie odnoszą się do kończyn górnych i o czym mowa była poprzednio, stosuje się również do kończyn dolnych. Dotyczy to napięcia mięśni, ruchów biernych i czynnych, zborności ruchów, czucia oraz odruchów. Dlatego też przy omawianiu badania kończyn dolnych ograniczę się jedynie do strony opisowej, nie wdając się już w uzasadnienie odnośnych wniosków' rozpoznawczo--lokalizacyjnych.

Ułożenie kończyn

Wspomniałem już przy omawianiu kończyn górnych o ułożeniu kończyn dolnych w tężcu, w sztywności odmóżdżeniowej, w zapaleniu wie-lonerwowym p. str. 125 -. W porażeniu połowiczym torebkowym tzw. typ Wernickego-Manna) kończyna dolna jest wyprostowana w stawach biodrowym i kolanowym, stopa zaś znajduje się w ułożeniu końsko-szpo-tawym, inaczej zwanym kopytowo-szpotawym pes equinovarus), tzn. jest opadnięta i zw rócona powierzchnią podeszwową ku wewnątrz, mając palce zgięte w paliczkach podstawowych. Takie samo ułożenie stopy zachodzi w porażeniu nerwu strzałkowego. Natomiast w porażeniu nerwu piszczelowego wą twarza się stopa piętowa, inaczej zwana hakowatą (pes ralcaneus s. talus s. talipes); powstaje ona na skutek porażenia zgina-ezy podes/wowych stopy, co prowadzi do nadmiernego jej wąsklepicnia.

149