003 4

Wg FP VI badanie należy wykonać odmierzając do kolby miarowej pojemności 100 ml odpowiednią objętość roztworu, odpowiadającą 2.5 g .glukozy (2.5% roztwór), uzupełnić wodą i zbadać metodą spektrofotometryczną przy długości fali 284 nm, stosując wodę jako odnośnik. Absorbancja roztworu nie powinna być większa niż 0.8 (5-hydroksymetylofurfural i substancje pochodne).

Nieco łagodniejszą normę podaje BP 2000 (British Pharmacopea), zgodnie z którą należy wykonać rozcieńczenie zawierające odpowiednio 1.0 g glukozy w 250 ml wody (0.4% roztwór). Absorbancja tak otrzymanego roztworu przy długości fali 284 nm nie może być większa niż 0,25 (czyli dla 2,5% roztworu absorbancja nie większa niż 1,56). W tabeli 3 podano dopuszczalną zawartość 5-HMF dla poszczególnych roztworów glukozy po przeliczeniu na mg%.

Tabela 3. Normy 5-HMF dla roztworów glukozy o różnym stężeniu.

Roztwór glukozy [%]	5-HMF [mg%]
	FP VI	BP 2000
2,5	0.61	1.2
5	1.22	2.4
10	2.44	4.8
20	4.88	9.6
40	9.76	\	19.2

Do produkcji parenteralnych roztworów glukozy należy używać pojemników ze szkła o odpowiedniej jakości nie oddającego alkaliów, gdyż w środowisku alkalicznym szczególnie szybko następuje żółknięcie płynu .

Wg FP V, FP VI i BP 2000 dopuszcza się aby preparaty zawierające 20 i więcej g glukozy /100 ml roztworu miały lekko żółte zabarwienie. Używana do produkcji woda powinna być kontrolowana na zawartość amoniaku (wg FP V). Przekroczenie normy amoniaku zmniejsza trwałość glukozy w roztworze.

Nadmierne natlenienie roztworu w czasie jego przygotowywania przyspiesza rozkład glukozy. Aby temu zapobiec niektóre źródła zalecają wysycanie preparatów C0₂.