014 5

BIESZCZADY

dzikie ostępy

Charakterystycznym elementem bieszczadzkiego krajobrazu są połoniny - wysokogórskie łąki (od 1050 m n.p.m.). Pokrywają one wierzchowiny najwyższych gór, z których tylko trzy mają w nazwie słowo „połonina". Najbardziej znane to połoniny We-tlińska i Caryńska. Pierwsza z nich do 1945 r. była wykorzystywana jako pastwisko, dlatego jest tu mniej rzadkich gatunków roślin niż na Caryńskiej.

Fauna Bieszczad jest niezwykle bogata - można tu spotkać m.in. przedstawicieli wielu gatunków ptaków drapieżnych, jelenie, niedźwiedzie brunatne, żubry, wilki, żbiki, a także rysie. Wizerunek rysia jest emblematem Bieszczadzkiego Parku Narodowego.

Choć to wciąż jeszcze najmniej skażone cywilizacją góry w Polsce, latem na głównych szlakach turystycznych i w stanowiących dobrą bazę wypadową miejscowościach coraz trudniej o ciszę i spokój. Piętra roślinne Bieszczad układają się nieco inaczej niż w pozostałych polskich górach - ze względu na warunki klimatyczne nie ma tu lasów świerkowych regla górnego oraz piętra kosodrzewiny. Aby chronić niezwykłe walory przyrodnicze regionu, zwłaszcza lasy bukowe oraz unikalne wysokogórskie łąki - połoniny, w 1992 roku Bieszczadzki Park Narodowy wraz z parkami krajobrazowymi Ciśniańsko-Wetliń-skim oraz Doliny Sanu wszedł w skład Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery UNESCO „Karpaty Wschodnie".

Osobliwością Bieszczad jest zaistniały po 1947 roku proces wtórnego zdziczenia przyrody. Wiąże się on z wyludnieniem tych terenów (m.in. w wyniku wysiedlenia po II wojnie światowej zamieszkujących tu wtedy Bojków i Łemków wywodzących się od pasterzy wołoskich) oraz z zanikiem działalności gospodarczej.

14