Rozdział VII
Obecność parlamentu wśród instytucji składających się na system polityczny nie stanowi kryterium pozwalającego na odróżnienie demokracji od autorytaryzmu, choć prawdą jest, że jego brak uniemożliwia uznanie danego systemu politycznego za demokratyczny. Niezależnie od tego, czy pochodzą z rywalizacyjnych, czy z pozorowanych wyborów, parlamenty powoływane są do życia we wszystkich typach reżimów politycznych i w znakomitej większości krajów. Różnią się one od siebie pod wieloma względami: nazwą, rozmiarem, strukturą, sposobem powoływania, uprawnieniami, aktywnością i zakresem wpływu na politykę państwa. Mogą liczyć od kilkunastu do niemal 3 tys. deputowanych (tak np. w skład parlamentu Tuvalu wchodzi 13 osób, natomiast Ogólnochińskie Zgromadzenie Przedstawicieli Ludowych liczy 2979 posłów). Mogą być jedno- lub dwuizbowe. Mogą pochodzić z rywalizacyjnych wyborów lub z nominacji. Mogą spełniać wyłącznie funkcje doradcze - jak w niektórych państwach Bliskiego Wschodu - lub być podmiotem samodzielnych decyzji politycznych. Wszędzie jednak symbolizują ludowładztwo rozumiane albo jako realne przeciwieństwo absolutnej władzy jednostki lub partii politycznej, albo co najmniej jako zakrywająca tę władzę fasada. Choć zasadnicze decyzje polityczne często zapadają poza parlamentami, to ich znaczenia - zwłaszcza w systemie demokratycznym - nie można nie doceniać. Świadczy o tym między innymi fakt, że zamachy stanu oznaczają na ogół zawieszenie jego działalności. Z drugiej strony odbycie rywalizacyjnych wyborów parlamentarnych i nadanie bądź przywrócenie parlamentowi cech samodzielnego podmiotu polityki traktowane jest jako decydujący przejaw wejścia na drogę demokracji; data tych wyborów stanowi często cezurę początkującą nowy etap rozwoju politycznego.
Fakt, że legislatywy istnieją w różnych systemach i kontekstach politycznych, nieuchronnie sugeruje, iż ich funkcje są na skutek tego dosyć znacznie zróżnicowane. To oczywiste, że parlament wyłoniony w rezultacie rywalizacji międzypartyjnej,
237