0319

330    12. Wspólnota Europejska

Rada Unii przyjmuje większością kwalifikowaną wspólne stanowisko (na podstawie propozycji Komisji i opinii Parlamentu). Przekazuje je ponownie do Parlamentu, wraz ze stanowiskiem i propozycjami Komisji. W ciągu trzech miesięcy. Parlament może zaaprobować stanowisko Rady lub nie podjąć żadnej decyzji i wówczas Rada przyjmuje projekt aktu prawnego. Parlament może również odrzucić wspólne stanowisko większością absolutną, informując o tym Radę Unii. Ta ostatnia zwołuje posiedzenie Komitetu Pojednawczego (Conciliation Commit-tee), składającego się w równej liczbie z reprezentantów Rady i Parlamentu, którego zadaniem jest wyjaśnienie stanowisk obu stron. Parlament może potwierdzić fakt odrzucenia wspólnego stanowiska (większością absolutną) i wówczas projekt nie zostaje przyjęty lub zaproponować poprawki (-większością absolutną). Projekt wraca do Rady Unii, która w ciągu trzech miesięcy może zaaprobować większością kwalifikowaną wszystkie poprawki zgłoszone przez Parlament (projekt zostaje przyjęty), a gdy Komisja negatywnie opiniuje jedną z poprawek, to wówczas jego uchwalenie wymaga jednomyślnego głosowania w Radzie. W przypadku, gdy Rada Unii nie akceptuje poprawek Parlamentu zostaje zwołany ponownie Komitet Pojednawczy. W jego skład wchodzi po 12 reprezentantów Rady Unii i Parlamentu. Rada Unii podejmuje decyzje w tej sprawie większością kwalifikowaną, zaś Parlament -większością absolutną. Jeśli Komitet Pojednawczy zaaprobuje w ciągu sześciu miesięcy wspólny tekst, to zarówno Rada (większością kwalifikowaną), jaki Parlament (większością absolutną) mogą przyjąć projekt aktu prawnego. W przypadku natomiast, gdy jeden z organów odrzuca projekt, oznacza to, iż nie zostanie on uchwalony. Jeśli Komitet nie jest w stanie wypracować kompromisu, projeki upada chyba, że Rada Unii zdecyduje się na potwierdzenie wspólnego stanowiska (np. z uwzględnieniem niektórych poprawek Parlamentu) większością kwalifikowaną. Akt prawny zostaje w tym momencie uchwalony, ale pod warunkiem, iż Parlamentowi nie uda się go odrzucić większością absolutną.

Procedura akceptacji (assent procedurę) polega na tym, iż w określonych przypadkach Rada Unii nie może przyjąć nowego aktu prawnego bez aprobaty Parlamentu. Jednolity Akt Europejski wprowadził wymóg procedury akceptacji przy zawieraniu porozumień o stowarzyszeniu oraz przyjmowaniu do Wspólnoty nowych państw członkowskich. Traktat o Unii Europejskiej znacznie rozszerzył zakres stosowania procedury akceptacji, co oznacza, iż wszystkie „zewnętrzne” traktaty, ważniejsze porozumienia muszą zostać zaakceptowane przez Parlament. Ważniejsze, a więc te, które zgodnie z literą Traktatu: wprowadzają specyficzne instytucjonalne rozwiązania, wywołują bardzo istotne implikacje, jeżeli chodzi o budżet Unii oraz wymagają zmiany procedury legislacyjnej Unii w zakresie stosowania postępowania o współdecydowaniu. Akceptację wydaje Parlament na podstawie sprawozdania komisji parlamentarnej. Warto pamiętać, iż w przypadku tej procedury nie pojawiają się poprawki. Procedura akceptacji jest również stosowana w przypadku mianowania Prezydenta i członków Komisji.

Wśród uprawnień kontrolnych można wyróżnić instytucje interpelacji i pytań, a więc formy stosowane „rutynowo”. Warto zwrócić uwagę na inne uprawnienie kontrolne - o którym już pisaliśmy - prawo do uchwalenia wotum nieufność dla Komisji.