0295

306    12. Wspólnota Europejska

fi

ści, procedury tzw. głosowania większością kwalifikowaną (ąualified majority uo-ting), jeżeli chodzi o podejmowanie decyzji w Radzie Ministrów dotyczących: wprowadzania w życie rynku wewnętrznego, ekonomicznej i społecznej spójności, poprawy warunków pracy robotników oraz badań naukowych i rozwoju Rady Unii); wprowadzenia tzw. „procedury współpracy” (cooperatiueprocedurę), która wzmocniła pozycję Parlamentu wobec Rady Ministrów w procesie podejmowania decyzji legislacyjnych dotyczących utworzenia wspólnego rynku, a więc wymagających większości kwalifikowanej; formalnego uznania Rady Europejskiej jako statutowego organu Wspólnoty, choć określenie jej zakresu kompetencji nastąpiło dopiero w Traktacie o Unii Europejskiej (Traktat z Maastricht).

Przełomowym w procesie integracji stał się Traktat o Unii Europejskiej, podpisany przez kraje członkowskie w Maastricht w lutym 1992 r., a obowiązujący od 1 listopada roku następnego. Jego zasadnicze postanowienia dotyczą m.in.:

(1)    Kontynuowania procesu tworzenia Unii Gospodarczej i Walutowej (EMU). Art. 102a stanowi, iż „Państwa członkowskie oraz Wspólnota będą działać w zgodzie z zasadą rynkowej otwartej ekonomii opartej na wolnej rywalizacji, sprzyjającej efektywnej alokacji zasobów”. Decydujący trzeci etap w tym procesie winien doprowadzić do stworzenia wspólnej waluty (euro) oraz Centralnego Banku Europejskiego (Central European Bank-CEB). Traktat zastrzegał, iż Rada Europejska zdecyduje o wprowadzeniu trzeciego etapu reformy w życie w 1997 r. (większością 2/3 głosów), jeżeli przynajmniej siedem krajów członkowskich spełni określone kryteria (m.in. niski poziom inflacji, nie przekraczający o więcej niż 1,5% poziomu, zarejestrowanego w trzech wiodących pod tym względem krajach oraz umiarkowany deficyt budżetowy). W przypadku niepodjęcia takiej decyzji, trzeci etap miał wejść automatycznie z dniem 1 stycznia 1999 r.

(2)    Ustanowienia Unii Europejskiej, składającej się z trzech filarów: Wspólnoty Europejskiej, Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa oraz Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych. Tylko Wspólnota dysponuje uprawnieniami władczymi oraz własnymi instytucjami o ponadnarodowych kompetencjach. Dwa pozostałe filary opierają się na porozumieniach międzyrządowych i stanowią arenę współpracy odpowiednio w zakresie europejskiej polityki bezpieczeństwa i spraw zagranicznych oraz polityki azylowej i emigracyjnej oraz w zakresie współpracy korpusów policji.

(3)    wprowadzenia wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Zgodnie z ustaleniami traktatowymi, jednym z celów Unii jest „ujawnienie swej tożsamości na arenie międzynarodowej, zwłaszcza poprzez stworzenie wspólnej polityki międzynarodowej i bezpieczeństwa, która powinna zawierać ostatecznie ukształtowanie wspólnej polityki obronnej”. Traktat zawiera szereg postanowień dotyczących zarówno celów tej polityki, jak i mechanizmów jej instytucjonalizacji. Celami wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa są: po pierwsze, gwarantowanie wartości, interesów i niepodległości Unii, po drugie, wzmocnienie bezpieczeństwa Unii oraz krajów członkowskich, po trzecie, zachowanie pokoju i wzmocnienie bezpieczeństwa międzynarodowego, po czwarte, promowanie współpracy międzyna-