0325

336    12. Wspólnota Europejska

odpowiedzialne za bieżące kierowanie sprawami federacji. Jednakże w praktyce w europartiach status organu dominującego uzyskały Konferencje (Spotkania) Liderów Partii. Początkowo spotkania liderów partii miały nieformalny charakter (np. w PES były organizowane poczynając od 1974 r.) i dopiero od końca lat 80. zaczęły uzyskiwać status centralnych organów decyzyjnych. Formalnie, stały się organami statutowymi na początku następnej dekady, np. w EPP od 1990 r.. w PES - od 1992 r., w ELDR (ALDE) zaś - od 1993 r. W Konferencjach uczestniczą liderzy partii, przewodniczący grupy parlamentarnej, Komisarze, wywodzący się z konkretnej federacji oraz Prezydenci i wiceprezydenci. Jest to więc gremium skupiające grupę bardzo wpływowych polityków, sprawujących bardzo eksponowane funkcje nie tylko w strukturze UE. Spotkania są organizowane zazwyczaj tuż przed i po obradach Rady Unii. Uzasadnienie tego faktu wydaje się proste. Rada kształtuje programową agendę Unii i politycy partyjni, reprezentujący określoną europejską rodzinę, mają możliwość uzgodnienia wspólnej platformy, którą reprezentanci obecni w Radzie przedstawią i będą zabiegać o jej realizację. Należy nadmienić, iż w ten sposób wpływ na treść decyzje Rady uzyskują również partie opozycyjne (nieuczestniczące w sprawowaniu władzy na poziomie systemów narodowych) skoro współtworzą jednolitą platformę europartii.

Wydaje się, iż europartie należy traktować jako pozaparlamentarne organizacje w „stanie tworzenia”. Choć strategie przyjęte przez nie, poczynając od lat 90.. wyraźnie zmierzają do uzyskania samodzielności organizacyjnej, poprzez tworzenie rozbudowanego układu powiązań z podmiotami, aktywnymi zarówno w przestrzeni europejskiej, jak i narodowych, to jednak wciąż mają one przede wszystkim status „agentów" partii narodowych. Jednakże sama idea stworzenia tego typu struktury (modelu) wydaje się bardzo interesująca i świadczy o dużej elastyczności partii jako instytucji. Nie można wykluczyć, iż w procesie rozwoju europartii, coraz większą rolę zaczną odgrywać czynniki o charakterze „wewnętrznym”, a więc związane z funkcjonowaniem samej Unii (są zresztą tego pierwsze symptomy), a to doprowadzi do uzyskania przez nie większej autonomii. Partie narodowe stoją więc przed nie lada dylematem. Proces integracji politycznej może wywołać efekt w postaci upartyjnienia polityki Unii, poprzez stworzenie wyraźniejszych form demokracji przedstawicielskiej. Jednakże wówczas musi ulec dość radykalnej zmianie organizacyjny model partii politycznej. Czy jednak politykom partyjnym na tym rzeczywiście zależy? Może chodzi po prostu o zasadę -„tak” dla polityki partyjnej w Unii, ale w istocie rzeczy bez partii jako instytucjL