0291

12. Wspólnota Europejska

12.1. Proces integrowania się Europy

Przyczyny jednoczenia się Europy Zachodniej tkwiły bezpośrednio w problemach politycznych i ekonomicznych, w obliczu których stanęły państwa regionu tuż po zakończeniu II wojny światowej. Rozpoczęcie procesu integracji należy więc traktować jako strategię kreowania nowego, powojennego układu bezpieczeństwa (również ekonomicznego) w tej części świata. Zwolennicy tworzenia wspólnej Europy proponowali rozwiązania, które miałyby zapewnić pokój, prowadząc do trwałego wyeliminowania źródeł głębokich konfliktów (np. na tle ujawniania sentymentów nacjonalistycznych). Idea unii zawierała głębokie przekonanie jej zwolenników, iż kataklizmy na miarę obu wojen światowych nie mogą się już powtórzyć. Stworzenie w latach 50. trzech Wspólnot Europejskich stało się z kc wyrazem determinacji krajów członkowskich w dążeniu do szybkiego i skutecznego wypełnienia zadania rekonstrukcji ekonomicznej. Był to cel pragmatycznr. Elementem tej strategii stały się działania państw europejskich mające na zintegrowanie Niemiec z zachodnioeuropejskimi strukturami, a szerzej - stworzenie instytucji promujących strategie współpracy i kooperacji między państwami. ]

Początkiem procesu tworzenia zintegrowanej Europy było powołanie w 1951 r. Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (European Coal and Steel Community — ECSC). Sześć krajów - Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg, Niemcy i Włochy-podpisało w kwietniu 1951 r. tzw. Traktat paryski, przewidujący powołanie dożycia ECSC. Postanowienia Traktatu zaczęły obowiązywać od lipca roku następnego. Utworzenie ECSC należy traktować jako praktycznie pierwszy krok w kierunku regionalnej (europejskiej) ekonomicznej i politycznej integracji¹.

Europie zaoferowano schemat, według którego winna przebiegać integracja. Proponowano drogę „pośrednią” między opcją transnarodową, a opcją międzyrządowych porozumień. Proces integracji winien przebiegać stopniowo, z wykluczeniem zbyt radykalnych rozstrzygnięć (strategia zmian inkrementalnychj i w ramach tych sektorów życia publicznego, których regulacja nie spowoduje podniesienia kwestii suwerenności narodowej. Chodziło, więc przede wszystkim o tzw. sprawy „techniczne”, kojarzone z kategorią Iow politics co do których kosa-sens mógłby zostać łatwo osiągnięty (proces integracji nie powinien, więc dotyczrć zagadnień związanych np. z polityką zagraniczną lub obronną państw członkc

1

D. Hancock, D. Conrad!, G. Peters, W, Safran, R, Zariski, Politics in Western Europę, McM? rrm Press. London 1998. s. 507.