0292

12.1. Proces integrowania się Europy 303

skich - high politics). Najbezpieczniejszym więc rozwiązaniem było oparcie procesu integracji oraz kreowania struktury i funkcjonalnych zadań organów ECSC na „strategii biurokratycznej” i depolityzacji. Głównym celem Wspólnoty było stworzenie wspólnego rynku węgla, żelaza i stali poprzez wprowadzenie ograniczonej unii celnej, a więc chodziło o osiągnięcie bardzo wymiernych korzyści ekonomicznych (racjonalna specjalizacja i wydajność). Pomimo zachowania dominacji opcji porozumień międzyrządowych przy tworzeniu ECSC, proces przekazywania przez państwa przynajmniej części swych suwerennych uprawnień i prerogatyw na rzecz ponadnarodowej organizacji został rozpoczęty.

ECSC miała quasi-rząd zwany Władzą Najwyższą (High Authority), składający się z 9 członków, nominowanych przez państwa członkowskie. Zadaniem jej było inicjowanie i podejmowanie wspólnych decyzji oraz nadzorowanie ich wykonania. Decyzje te miały być podejmowane w interesie Wspólnoty jako całości, a nie państw członkowskich, z których wywodziły się osoby zasiadające we Władzy Najwyższej. Władza podejmowała decyzje dotyczące np. inwestycji oraz poziomu wydobycia węgla lub produkcji stali. Miała prawo nakładania kar na rządy państw, które nie podporządkowały się jej decyzjom. Symbolicznymi i konsultacyjnymi uprawnieniami dysponował quasi-parlament ECSC, Zgromadzenie Europejskie (European Assembly). W jego skład wchodzili deputowani nominowani przez parlamenty narodowe sześciu krajów członkowskich. Została również powołana Rada Ministrów (Council of Ministers), w której zasiadali ministrowie z państw członkowskich (reprezentowała rządy). W pewnych sytuacjach Rada mogła żądać wprowadzenia poprawek do decyzji Władzy Najwyższej lub wnosić nawet o ich odrzucenie. Ostatnim organem o ponadnarodowych kompetencjach był Europejski Trybunał Sprawiedliwości (European Court of Justice), którego zasadniczym zadaniem było rozstrzyganie sporów między instytucjami ECSC, wynikłych na tle interpretacji przepisów Traktatu paryskiego. W istocie rzeczy chodziło przede wszystkim o rozstrzyganie zarzutów zgłaszanych przeciw Władzy Najwyższej przez pozostałe organy, że przekracza ona swe uprawnienia.

Doświadczenia zdobyte w trakcie funkcjonowania ECSC zostały wykorzystane przy konstruowaniu bardziej ambitnego przedsięwzięcia, biorąc pod uwagę rozszerzenie zakresu uprawnień regulacyjnych nowej organizacji transnarodowej. W ten sposób powstała Europejska Wspólnota Gospodarcza (European Eco-nomic Community - EEC). W Rzymie w marcu 1957 r. sześć państw podpisało dwa Traktaty, które nabrały mocy obowiązującej z początkiem 1958 r. Pierwszy z nich przewidywał powołanie EEC. Przewidywano stworzenie unii celnej i wspólnego rynku, opartego na swobodnym przepływie pracowników i kapitału oraz wspólnych polityk w zakresie rolnictwa, transportu i konkurencji. Drugi Traktat rzymski powoływał do życia kolejną, trzecią Wspólnotę (regionalną organizację), Europejską Wspólnotę Energii Atomowej zwaną potocznie Euratom. Miała ona umożliwić i ułatwić współpracę krajów członkowskich w zakresie pokojowego wykorzystania energii nuklearnej.

Sześć państw członkowskich było zgodnych, co do tego, iż w przyszłości powinno nastąpić połączenie Wspólnot i stworzenie jednej organizacji. Pierwszym krokiem w tym kierunku było postanowienie, iż dwa organy, a mianowicie Zgromadzenie Europejskie oraz Europejski Trybunał Sprawiedliwości będą wspólny-