0311

322

l

12. Wspólnota Europejska

Wydaje się jednak, iż warto zwrócić uwagę na pewne aspekty wzajemnych relacji między Komisją a Radą, zawarte w charakterystyce pozostałych modeli, zaproponowanych przez obu autorów. W pewnym zakresie uzupełniają one model „promocyjnego pośrednictwa”, a przynajmniej wskazują na pewne niuanse w układzie powiązań, warte podkreślenia. Do pewnego stopnia Komisja odgrywa rolę „rządu" Unii, a Rada - „izby wyższej parlamentu”, a więc układu przypominającego rodzaj kooperacyjnego federałizmu, ale bez państwa {federal executive model). W modelu sekretariatu (secretariat model) obaj autorzy wskazują na fakt podziału pracy między Komisją a Radą. Ta pierwsza dysponuje grupami ekspertów i profesjonalnymi informacjami, zasobami charakterystycznymi dla administracji publicznej, i wspiera Radę, jako głównego decydenta. Natomiast w tzw. modelu technokratycznym (technocracy model), który wydaje się pewną wersją modelu sekretariatu, „techniczny” punkt widzenia Komisji prezentują profesjonalnie przygotowane osoby, których zadaniem jest przekonanie stron i uzyskanie poparcia (zwycięstwo w debacie), zaś zadaniem Rady jest wypracowanie kompromisu, również politycznego.

Komisja, traktowana jako aparat biurokratyczny, została podzielona na Dyrektoriaty Generalne (Directorates General - DGs), które przypominają ministerstwa. Są one hierarchicznie zbudowane, a na czele stoi Dyrektor Generalny, urzędnik służb cywilnych. Nadzór nad Dyrektoriatem sprawuje członek Komisji, komisarz. Dysponują one znacznym zakresem autonomii i z reguły wypracowały określony styl działania, na co nie mały wpływ ma narodowa tradycja biuroł tyczna urzędników wchodzących w ich skład. Z powodu wspomnianej autonomii sektoralnej, dość często dochodzi do konfliktów między DGs, które reprezentuj i promują odmienne strategie rozstrzygania konkretnych kwestii programowych. Proces fragmentaryzacji organizacyjnej w Komisji dodatkowo pogłębia zjawisko kształtowania się w DGs swoistego esprit des corps, poczucia przynależności określonej „wspólnoty decyzyjnej”. Każdy z Dyrektoriatów tworzy dość stab:' układ powiązań, często o technokratycznym charakterze, z odpowiednią g roboczą w Radzie, komisją w Parlamencie, wciągając w jego ramy również repr zentantów grup interesu, zarówno tych transnarodowych (eurogrupy), jak i m dowych. Powstaje w efekcie epistemic community - stosując określenie S. Ma i <J. Richardsona - czyli wspólnota skupiająca decydentów, odbiorców decyzji, radców, ekspertów, analityków, których celem jest wypracowanie określone projektu decyzji¹.

Fragmcntaryzacja, a przy okazji specjalizacja w ramach Komisji w pos DGs powoduje konieczność koordynowania ich działalności. Funkcję tę spełni z jednej strony, Sekretariat Generalny (Secretariat-General - SG), a z drugiej -. binety (cabinets), tworzone przy każdym Komisarzu, również i Prezydencie, binet liczy z reguły 6 lub więcej członków, z których przynajmniej jeden musi chodzić z innego kraju niż Komisarz. W jego skład wchodzą urzędnicy Kor (przynajmniej połowa), przedstawiciele narodowych służb cywilnych, a róv osoby wprowadzone przez Komisarza, które darzy szczególnym zaufaniem. C

1

S. Mazey, J. Richardson, EU Policy-Maklng: A Garbage Carl or an Antictpatory and Co al Policy Style?, w: Y. Meny, P. Muller, J.-L. Quermonne (red.), op. cif., s. 54, 55.