0307

318    12. Wspólnota Europejska

mają go by zapoznać się z każdą szczegółową regulacją i stąd tak dalece posunięta autonomia pozostawiona stałym przedstawicielom), a z drugiej - fakt, iż stali przedstawiciele podejmują wstępną decyzję na podstawie informacji i zaleceń pochodzących ze stolic państw członkowskich, a decyzja ta jest efektem zawartego kompromisu. Pozostałe znajdują się na liście B, co oznacza, iż muszą dopiero zostać rozstrzygnięte.

Zasadniczym uprawnieniem Rady Unii jest nadzorowanie decyzji podjętych przez Komisję Europejską w imieniu Unii Europejskiej oraz analizowanie treści projektów legislacyjnych, inicjowanych przez Komisję. Z jednej, więc strony Rada pełni funkcje typowe dla organu wykonawczego, nadzorującego działalność innego organu wykonawczego, czyli Komisji (m.in. określenie procedury realizacji przez Komisję kompetencji wykonawczych), a z drugiej - ma cechy organu legislacyjnego (m.in. ogólna kompetencja do podejmowania uchwał, przewidzianych zarówno w Traktacie o Unii Europejskiej, jak i tych, które są konieczne dla jej funkcjonowania). Rada może podejmować uchwały zarówno jednomyślnie (unanimi-ty), kwalifikowaną większością głosów (ąualified majority woting), jak i zwykłą większością (simple majority - z reguły sprawy proceduralne). Dwie pierwsze procedury dotyczą kwestii ważnych dla struktury i funkcjonowania Unii Europejskiej. Jednolity Akt Europejski wprowadził, obok dotychczas obowiązującej zasady jednomyślności, formę przyjmowania decyzji kwalifikowana większością. Ta druga zasada jest obecnie znacznie częściej stosowana niż pierwsza, choć w pewnych przypadkach jest wymagana jednomyślność (np. decyzje dotyczące rozszerzenia składu Unii, rewizji traktatów, mianowania członków Komisji Europejskiej lub polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, a więc kwestii o kluczowym znaczeniu). Decyzje muszą również zostać podjęte jednomyślnie, gdy chodzi np. o odrzucenie zmian proponowanych do „wspólnego stanowiska” („common position~) Rady Unii przez Parlament, a popartych przez Komisję Europejską czy przyjęcie w ciągu trzech miesięcy „wspólnego stanowiska”, odrzuconego przez Parlament, a popieranego przez Komisję. Kiedy decyzje podejmowane są większością kwalifikowaną, każdy minister dysponuje określoną liczbą głosów, która z grubsza jest uzależniona od potencjału ludnościowego kraju członkowskiego. Większy kraj dysponuje więc większą liczbą głosów, z jednym jednak zastrzeżeniem. Przy rozdziale głosów kraje mniejsze są faworyzowane kosztem większych.

W większości przypadków Rada podejmuje decyzję większością kwalifikowaną. Zostaje ona osiągnięta wówczas, gdy większość absolutna (majority) państw poprze w głosowaniu dany projekt (w niektórych przypadkach musi to być 2,3 państw) i co najmniej 232 głosy będą tego wyrazem (ponad 72% ogólnej liczby głosów). W dodatku każde z państw może zwrócić się z prośbą o potwierdzenie, iż liczba głosów popierających projekt reprezentuje przynajmniej 62% populacji (ponad 283 min), zamieszkującej w państwach UE. Jeżeli się okaże, iż warunek ten nie został spełniony, decyzja nie może zostać przyjęta.

Wprowadzenie formuły większości kwalifikowanej oznacza konieczność formowania przez kraje członkowskie koalicji politycznych przed każdym głosowaniem nad konkretną kwestią. Proces rozszerzania zakresu stosowania głosowania w oparciu o większość kwalifikowaną może mieć konsekwencje dla procesu podejmowania decyzji, ponieważ ogranicza rolę interesów ujawnianych przy po-