0293

304

12. Wspólnota Europejska

mi dla trzech organizacji. Quasi-rząd, czyli Władza Najwyższa, określana jako Komisja (Commission) oraz Rada Ministrów pozostały natomiast organami odrębnymi każdej Wspólnoty (trzy Komisje i trzy Rady). Trwało to do momentu podpisania Traktatu fuzyjnego (Merger Treaty) w 1965 r. (wszedł w życie w 1967 r.): mocy, którego zostały ustanowione jedna Komisja oraz jedna Rada Ministrów dla trzech Wspólnot Europejskich, co oznaczało formalne ich połączenie. Od 1967 r. zaczęto stosować określenie „Wspólnota Europejska” (European CommunityjL mimo iż faktycznie wciąż istniały trzy odrębne organizacje. W wielu opracowaniach można jednak spotkać się z tradycyjnym określeniem „Wspólnoty Europejskie” (European Communities).

Lata 70. są traktowane jako okres zahamowania dynamiki rozwoju proc integracji. Złożyło się na to wiele przyczyn, choć wydaje się, iż zwłaszcza dwie sp śród nich odegrały szczególną rolę. Po pierwsze, wśród „szóstki" ujawnił się wyrat nie zarysowany podział, jeżeli chodzi o sposób postrzegania może nie tyle dotycfcr I czasowych dokonań w zakresie procesie integracji, co raczej jej perspektyw. Chodzi o konflikt między Francją a resztą krajów członkowskich. Prezydent Ch. Gaulle nie kwestionował efektywności już dokonanych rozstrzygnięć, a szcze nic bliska była mu idea współpracy Francji i Niemiec, jednak odrzucił możliwe wyposażenia Wspólnoty w instytucje dysponujące ponadnarodowymi (suprana dowymi) kompetencjami, prezentując nieufność wobec stylu integracji otwa na tego typu strategie. Podczas dyskusji o unii politycznej w 1961 r., zapropor wał koncepcję stworzenia „unii państw”, opartej na międzyrządowych poroże niach (Plan Foucheta). Bezpośrednią przyczyną konfliktu stało się ogłosz przez Komisję Wspólnej Polityki Rolnej (Common Agricultural Policy), co zos odebrane jako próba wzmocnienia zarówno własnej pozycji w strukturze Wsp noty, jak i strategii ponadnarodowych (kosztem osłabienia Rady Ministrów). Na ży zaznaczyć, iż Francja weszła już wcześniej w konflikt z pozostałymi kraja z powodu zgłoszenia weta wobec członkostwa Wielkiej Brytanii we Wspólne oraz zaprezentowania alternatywnej wizji procesu politycznej integracji (1961).

Po drugie, wpływ na zwolnienie tempa procesu integracji miał również kor pomiędzy państwami członkowskimi Wspólnoty a państwami należącymi do Er pejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (European Free Trade Association -EFTA), organizacji opartej na strategii porozumień międzyrządowych. W tej czyi nej formie przetrwał on do 1993 r. choć w interesującym nas okresie został dc kowo wzmocniony przez postawę prezydenta Francji wobec aspiracji zgłoszor przez Wielką Brytanię wstąpienia do struktur Wspólnoty. Dwukrotnie, w lat 1963 i 1967, Francja zgłosiła weto wobec aplikacji przedstawionej przez Wie Brytanię. W dodatku, upadła propozycja przedstawiona przez EFTA, żeby 1 dotyczące wolnego handlu były przedmiotem dyskusji z udziałem obu organi jako stron, a nie przedmiotem międzyrządowych i bilateralnych przetargów.

Ostudzenie prointegracyjnych tendencji należy wiązać również z recesją ei nomiczną lat 70. Tzw. kryzys paliwowy, wywołany podniesieniem cen ropy na wej przez kraje arabskie, osłabił dynamikę rozwoju gospodarek krajów Europy | Zachodniej, których dotychczasowe sukcesy w dużym stopniu były oparte na i porcie taniego surowca. Ekonomiczna depresja lat 1973 i 1974 oznaczała, wi m.in. powrót państw członkowskich do posługiwania się instrumentami sp