0309

320 12. Wspólnota Europejska

mentaryzacji procesów decyzyjnych oraz w stylu deliberacji i rozstrzygania kwestii merytorycznych przez poszczególne jej jednostki organizacyjne¹. Bardzo ważny (obok wspomnianych podziałów sekloralnych) wydaje się podział typu wertykalnego, pomiędzy politycznym poziomem Komisji (Kolegium Komisarzy), a biurokracją Komisji (Dyrektoriaty Generalne), której zasadniczym zadaniem pozostaje wykonywanie funkcji administracyjnych i regulacyjnych. Oba te poziomy zostały zbudowane na podstawie odrębnych koncepcji organizacyjnych, choć schemat ten przypomina rozwiązania stosowane w państwach członkowskich, jeżeli chodzi o strukturę władzy wykonawczej (część polityczna oraz część biurokratyczna).

Komisję (Kolegium) można traktować jako „polityczny" gabinet w ramach władzy wykonawczej. Nie ma ona struktury hierarchicznej. Jeżeli jest to możliwe, komisarze próbują osiągnąć konsens, jeżeli jednak jeden z nich żąda przeprowadzenia głosowania, to decyzja zostaje podjęta absolutną większością. Przyjęcie wspólnego stanowiska oznacza, iż komisarze glosujący w sposób odmienny, muszą się jemu podporządkować. Dyrektoriaty z kolei zostały zorganizowane w sposób hierarchiczny i są na ogół odpowiednikami ministerstw (departamentów), istniejących w administracjach narodowych. Każdy z dyrektoriatów jest odpowiedzialny za zarządzanie określonym sektorem polityki publicznej i w zakresie jej realizacji podlega konkretnemu Komisarzowi.

Komisja jako „gabinet” polityczny składa się z 25 komisarzy. Członkowie Komisji - jak już wspomnieliśmy - są mianowani jednomyślnie przez Radę Unii. choć muszą zostać wcześniej zaaprobowani przez Parlament Europejski. Ta pierwsza, po konsultacji z członkami krajowymi, wyznacza prezydenta Komisji. który ma w zasadzie status primus inter par es. Choć trzeba pamiętać o zmianach, jakie wprowadziły Traktaty, a zwłaszcza nicejski. Prezydent może żądać rezygnacji komisarza, choć Komisja musi tę decyzję zaaprobować, wprowadzić zmiany w wewnętrznej organizacji prac w Komisji, a wreszcie - określić zakres odpowiedzialności komisarzy za konkretne segmenty problemowe. Jak sugeruje T. Chrisliansen, może faktycznie te zmiany nie naruszają formuły kolegialności, ale na pewno wzmacniają jego pozycję wobec pozostałych komisarzy².

Traktat o Unii Europejskiej przedłużył okres urzędowania członków Komisji z czterech do pięciu lat, a ich mandat może zostać odnowiony. W ten sposób, kadencja Komisji pokrywa się z kadencją Parlamentu, a znaczenie tej zmiany należy rozpatrywać w szerszym kontekście procesu integracji politycznej. Zgodność kadencji obu organów stwarza przynajmniej potencjalną szansę powiązania procesu nominacji do Komisji z polityką partii europejskich, reprezentowanych w Parlamencie. Proces włączania partii w ramy Unii stał się szczególnie widoczny po 1992 r., gdy okazało się, iż są one potrzebne w legitymizacji jej polityki i w przezwyciężaniu zjawiska deficytu demokratyczności. W ten sposób Parlament może uzyskać w przyszłości formalne uprawnienia, i to o charakterze „pozytywnym'.

L. Cram, The Europem Commtssion as a Multi-Organization: Social Policy and IT Policy m the EU, „Journal of European Public Policy" 1994, t. 1, nr 2, s. 195-217.

T. Christianscn, Intra-Instttutlonal Politics and Inler-Institutional Relations in the EU: To-wards Coherent Gouernance, „Journal of European Public Policy” 2001, t. 8, nr 5, s. 754.