034(1)

^L Wyniki badań nad wpływem glikozydów nasercowych na ciśnienie pozostają ze sobą w sprzeczności. Jednakże większość z nich wskazuje, że stosowanie digoksyny u pacjentów z niewydolnością serca zmniejsza ciśnienie rozkurczowe, co ma wynikać z wtórnego działania wazodylatacyjnego, będącego następstwem normalizacji zwiększonej aktywności układu współczulnego. Dlatego wielu wskazuje, że leki te mają działanie normalizujące na ciśnienie krwi u pacjentów z niewydolnością serca.

²' W dawkach rutynowych (rejestracyjnych) pimobendan nie wpływa na ciśnienia tętnicze krwi, ale w dawkach kilkukrotnie wyższych obniża

go-

³ (3-bokery powodują wzrost oporów obwodowych (blokada naczyniowych receptorów [3-adrenergicznych wiąże się ze zniesieniem relaksującego wpływu amin katecholwoych na naczynia), ale nie wydaje się, aby miało to znaczący klinicznie wpływ na obciążenie wstępne i następcze serca.

⁴• Blokery kanałów wapniowych z grupy pochodnych dihydropirydyn rozszerzają żyły tylko w niewielkim stopniu, tj. nie wpływającym istotnie na obciążenie wstępne serca.

⁵- Prazosyna, w przeciwieństwie do miolityków (hydralazyna), mimo silnego hipotensyjnego efektu nie wywołuje odruchowego przyspieszenia pracy serca (ten fenomen nie został jak dotąd wyjaśniony).

⁶ Tiazydy przy po dłuższym stosowaniu zaczynają wywierać słabe działanie wazodylatacyjne, ale nie w takim stopniu, aby prowadziło to do znaczącej redukcji obciążenia wstępnego serca.

⁷ Nie można oczekiwać, że stosowanie spironolaktonu (tak jak i pozostałych diuretyków oszczędzających potas, triamtereniu i amiloridu) bez skojarzenia z innymi lekami moczopędnymi, znacząco zmniejszy objętość płynów krążących a więc obciążenie mechaniczne serca (tak jak ma to miejsce w przypadku diuretyków pętlowych i tiazydowych), gdyż efekt moczopędny tego leku jest mierny. Inną sprawą jest łączne stosowanie leku z diuretykami pętlowych lub tiazydowymi; przy takim skojarzeniu dochodzi do znacznej potencjalizacji działania tych leków [spironolakton blokuje kompensacyjną intensyfikację wchłaniania zwrotnego Na' w końcowym segmencie kanalika dalszego, który to proces „normalnie” (tj. bez jego blokady) znacząco ogranicza efekt moczopędny diuretyków pętlowych i tiazydowych]. Spironalakton znajduje zastosowanie w leczeniu niewydolności serca przede wszystkim z powodu jego antagonistycznego działania wobec aldosteronu. Dziś już wiadomo, że aldosteron jest zaangażowany w patogenezę remodelingu mięśnia sercowego mającego miejsce w przebiegu różnych chorób serca. Spironolakton znosząc działanie aldosteronu ogranicza progresję tego procesu, co przedkłada się na wydłużenie przeżywał no ści pacjentów przyjmujących lek.