085 3

pośredniego ich stosowania, np. w uszczelnianiu połączeń odcinków rurociągów z warstwą tzw. preizolacji, czy w izolacji natryskiwanej.

Do wad pianek z tworzyw sztucznych zaliczyć można niewielki zakres temperatur stosowania, ograniczony zwykle do 90°C, oraz słabą odporność na działanie rozpuszczalników organicznych oraz promieniowanie UV. W budownictwie, podstawowe zastosowanie znajdują pianki poliuretanowe w systemach ścian warstwowych (szczególnie w budownictwie przemysłowym), do izolacji rurociągów, zbiorników i reaktorów chemicznych, w systemach dociepleń istniejących dachów płaskich oraz w konstrukcjach monolitycznych kopuł żelbetowych.

Spieniony polistyren (styropian)

Sztywne pianki izolacyjne można uzyskać z większości tworzyw sztucznych, a w szczególności z prostych polimerów. Najbardziej znanym i najczęściej wykorzystywanym polimerem do produkcji komórkowych materiałów termoizolacyjnych jest polistyren. Spieniony polistyren można otrzymywać na kilka sposobów, jednak najbardziej rozpowszechnione jest ekspandowanie granulatu polistyrenu z poroforem, wprowadzonym do wnętrza polimeru na etapie polimeryzacji.

Substancją poryzującą (poroforem) zwykle jest eter naftowy lub pentan. Stosuje się również dodatki ograniczające palność wyrobów, tzw. antypireny. Otrzymywanie płyt styropianowych, czyli spienionego polistyrenu (EPS) można podzielić na cztery zasadnicze etapy:

1)    ekspandowanie wstępne polistyrenu - polega na ogrzaniu granulek styropianowych w temperaturze 90-~100°C w strumieniu pary wodnej lub wody, w której ulegają mięknieniu, a gaz uwalniany z porofora rozpręża się, nadając im strukturę mikroporowatą. W czasie ogrzewania następuje znaczny wzrost objętości granulek (40-^50 razy). Czas ogrzewania jest różny i waha się od kilku do kilkunastu minut. W wyniku ekspandowania wstępnego uzyskuje się kuleczki styropianowe o średnicy 2-fó mm. Zakończeniem procesu wstępnego ekspandowania jest krótkotrwałe suszenie w temperaturze 40-45°C;

2)    sezonowanie, które ma na celu wyrównanie ciśnienia między gazem zawartym w kuleczkach styropianowych, a powietrzem atmosferycznym. Czas sezonowania zwykle wynosi kilka dni;

3)    ekspandowanie końcowe, połączone z formowaniem gotowych wyrobów w postaci bloków, odbywa się w metalowych, zamkniętych formach;

4)    cięcie bloków styropianowych na płyty. Cięcie bloków realizuje się, wykorzystując ogrzewany oporowo drut, poruszający się w zamkniętej pętli. Umożliwia to ciągłe oczyszczanie elementu tnącego. Prędkość cięcia bloku wynosi około 10 mm/s. Na tym etapie możliwe jest również frezowanie łączenia typu pióro-wpust.

Polistyren może być wytwarzany również w formie elementów o skomplikowanych kształtach, np. łupki do izolacji rur, zaworów, reaktorów, etc.

91