skanowanie0063 (8)

' i

I Odleżyny

Opatrunki te mogą pozostać niezmienione maksymalnie przez 14 dni.

' Nie należy ich stosować do ran z dużym wysiękiem ani zainfekowanych.

Gąbki poliuretanowe. Wyróżnia się dwie postacie gąbek poliuretanowych:

►    do ran powierzchownych;

►    do ran głębokich.

Budowa i właściwości

►    miękka elastyczna i hydrofilna pianka poliuretanowa o nierównej „komórkowej” strukturze powierzchni;

►    właściwości absorbujące (pochłaniają 10 x więcej płynu niż wynosi ich ciężar);

V    izolują termicznie ranę;

►    są przepuszczalne dla powietrza;

►    utrzymują dużą wilgotność rany.

Zastosowania:

►    leczenie odleżyn IT, III*, IV* i V*;

V    leczenie owrzodzeń nowotworowych i naczynio-    '

pochodnych;

)- leczenie innych ran z dużym lub średnim wysiękiem;

►    mogą być iączone z lekami działającymi miejscowo, np. 1% metronidazolem w żelu, środkami enzymatycznymi, morfiną w żelu itp.

Opatrunki te można utrzymać na ranie bez zmiany przez 1-4 dni. Zmiany należy dokonać zawsze, gdy wchłonięte wydzieliny zbliżają się do krawędzi opatrunku. W przypadku łączenia z lekiem działającym miejscowo zmianę uzależnia się od czasu działania tego leku.

Opatrunki liydrokoloidowe. Stosowane są trzy postacie hydrokolcidćw:

►    płytka;

} pasta;    t

►    żel.

Budowa i właściwości. Opatrunki hydrókoloido-we w postaci płytek:

►    są samoprzylepne, szczelnie izolują ranę (okiu-zyjne opatrunki);

y utrzymują stalą temperaturę wewnątrz rany;

►    przeciwdziałają wysychaniu rany; y zapobiegają tworzeniu się stnipa;

►    pod opatrunkiem wytwarza się lekko kwaśny odczyn, który powoduje wzmożony napiyw grauulocytów wielojądrcwych, hamujących wzrost bakterii; kwaśne pli i hipoksja pod

I 66

'■opatrunkiem stymulują angiogenezę i proces ziarninowania;

y stymulują aktywność enzymów antolltycznych, 'rozpuszczających uszkodzone tkanki.

Zastosowanie:

y ochrona rany przed otarciem i uciskiem;

>    dostępne są w różnych rozmiarach, kształtach i stopniach grubości;

y leczenie: ran powierzchownych i głębokich, głę - bokich z tkanką martwiczą suchą i rozpływną, ran ziarninujących, ran naskórkujących, owrzo-. dzeń podudzi, odleżyn od Ii do V*, oparzeń,

‘ pojedynczych ognisk łuszczycy;

>    wspomagają również leczenie aktywnych bliz-■ncwców;

y nie należy ich stosować do ran w sytuacji kli-możnie pewnej infekcji.

Zmiany opatrunku należy dokonywać nie rzadziej niż co 7 dni lub gdy wydzielina z rany sięga brzegów opatrunku.

Opatrunki hydrnżelewe. Wyróżnia się dwie postacie:

y hydroiele w żelu; y hydrożeie płytki.

Budowa i właściwości:

>    otrzymywane w procesie polimeryzacji;

y zbudowane z trójwymiarowej sieci hydrofobowych polimerów, mających w swojej strukturze grupy hydrofitowe;

V uwodnione w wysokim stopniu, zawierają ok. 92-95% wody.

Zastosowanie:

y wspomagają oczyszczanie rany i są stosowane w początkowym okresie leczenia ran, głównie odleżyn, w celu ich uwodnienia, zapoczątkowania autolizy i oczyszczenia.

Opatrunki hydrożelowe mogą pozostać na ranie od 12 do 24 h; w przypadku rany czystej żel można pozostawić do 3 dni.

Opatrunki hydrofibcr (hydrowłókienne). Budo-' >«i i właściwości

y w całości zbudowane są z włókien karboksyme-tylocelulozy sodowej (głównego składnika hydro-kótoidów);

h natychmiastowa pionowa ahsorbcja płynu wysiękowego bezpośrednie do wnętrza struktury włókna (25 x);