128

typu kwiatu lub kwiatostanu. Większość roślin tnie się w fazie pąka, przede wszystkim ze względi na transport, są jednak wyjątki. Rośliny, których kwiatostanem jest koszyczek, osiągają dojrzałość do zbioru, gdy zanika zielone zabarwienie środka koszyczka, a zewnętrzne (tylko) okółki kwia tów rurkowych zaczynają pylić (w tej grupie są m.in. gerbery, chryzantemy, słoneczniki, omiegi margerytki). Gdy wszystkie kwiaty rurkowe pylą, koszyczki nie zachowują długo walorów deko racyjnych. Kwiatostany baldaszkowe nadają się do cięcia, gdy rozwiną się kwiaty zewnętrzne w baldachu (np. u arcydzięgla lub barszczu). Grona, w których kwiaty rozwijają się stopniowo -od dołu ku górze, zbiera się, kiedy dolne kwiaty uzyskają charakterystyczne wybarwienie i zaczynają się rozwijać (do !4 wysokości kwiatostanu od dołu). Do grupy tej należą lilie, konwalie łubiny, naparstnice, lewkonie. W stadium nabrzmiałych, ale zamkniętych pąków, tnie się i sprze daje głównie zwartnice (Hippeastrum), amarylisy i lilie, gdyż płatki tych kwiatów są kruche i źk zniosłyby transport, a ponadto pylące już pylniki w otwartych kwiatach pobrudziłyby płatki Różaneczniki tnie się, gdy osłony pąków staną się lepkie. Kłosy (kwiatostany frezji, mieczyków iksji) ścina się wtedy, gdy dolne kwiaty nie są jeszcze rozwinięte, ale mają już właściwe dla da nej odmiany wybarwienie. Jeżeli kwiaty zebrane w kłosy zetnie się we właściwym momencie, tc wszystkie pąki na pędzie powinny się rozwinąć. Kwiatostany typu wierzchotka ścina się, kiedy ¹/2 kwiatów jest rozwinięta (łyszczec), natomiast wiechy (zatrwiany, tawułki) ścina się, gdy pra wie wszystkie kwiaty kwitną. Nie można dopuścić do całkowitego pylenia kwiatów przed ścięcierr w przypadku kwiatostanów typu kolba (np. u anturiów i cantedeskii) oraz główka (koniczyna gomfrena i driakiew). Cantedeskie na ogół ścina się niedojrzałe, gdyż florystów bardziej fascynuje ich „pąk”, nawet zanim ukaże się kolba, niż forma całkowicie rozwinięta. W pełnym rozkwi-

132 ABC Floiystyki