13(1) 3

— 13

KATARZYNA.

Kogo? kogo! nie widno?

JĘDRZEJOWA.

*

A no, kogózby, jeno Sceponka, wasego syna.

KATARZYNA.

Sceponka! Sceponka!! widzicie ją?... przejęte babsko, a któż cię to naucył żebyś tak despe-towała mojego syna. Mówiłam ci, żebyś moim dzieciom honor oddawała! Co my panowie, to nie wy charłaki; widzicie ją, Sceponka! mnie się widzi, ześ mogła powiedzieć: wsyćko gotowe prosę imości, tylko nie widno imościnego syna pana Kogucińskiego.

MARCIN.

Cóż wy pani matko gadacie? Przecies to Sceponka zaw^Tdyśwa nazywali Sceponkiem: skądże ście go wyrytkowali na jakiegoś Kogucińskiego? Choćbyście nawet i po przezwisku mówili, toć mu przecie Koguciak, ale nie Koguciński.

KATARZYNA.

Stul gębę, kiejś głupi! nie rezenuj, kiej się na tern nie rozumis. Jakeś był ladajakiem chłopem, toś się mógł zwać nie tylko Koguciakiem, ale i cielakiem, ale teraz wara, kiejś ostał chla* ścicem.

MARCIN.

Ślachcicem.... ja? chłop! tfy, do bisa! co wy też wygadujecie? cy wam się w głowie przewróciło?