13 (156)

— 13 —

n

■

KATARZYNA.

Kogo? kogo! nie widno?

JĘDRZEJOWA.

A no, kogózby, jeno Sceponka, wasego syna.

KATARZYNA.

Sceponka! Sceponka!! widzicie ją?... przejęte babsko, a któż cię to naucyl żebyś tak despe-towała mojego syna. Mówiłam ci, żebyś moim dzieciom honor oddawała! Co my panowie, to nie wy charłaki; widzicie ją, Sceponka! mnie się widzi, ześ mogła powiedzieć: wsyćko gotowe prosę imości, tylko nie widno imościnego syna pana Kogucińskiego.

i

MARCIN.

Cóż wy pani matko gadacie? Przecies to Sceponka zawdyśwa nazywali Sceponkiem: skądże ście go wyrytkowali na jakiegoś Kogucińskiego?

Choćbyście nawet i po przezwisku mówili, toć mu przecie Koguciak, aie nie Koguciński.

KATARZYNA.

Stul gębę, kiejś głupi! nie rezenuj, kiej się na tern nie rozumis. Jakeś był ladajakiem chłopem, toś się mógł zwać nie tylko Koguciakiem, ale i cielakiem, ale teraz wara, kiejś ostał chla-ścicem.

MARCIN.

Ślaehcicem.... ja? chłop! tfy, do bisa! co wy też wygadujecie? cy wam się w głowie przewróciło?