140 4

274

Rys. 7.23. Obsługa powtarzających się fragmentów mikroprogramu: a) podprogram, b) pętla [161

ZESPÓL PPM 1

(7,57a) (7.57b)

A.: PUSH A. ₊ j; go to Ay    W = < K, B >,

A^: POP;    W = < K >.

Stos zawiera odpowiednie adresy, więc przeznaczenie informacji odczytanej ze stosu jest określone jednoznacznie i dlatego opuszczamy po wyrażeniu POP człon go to A. Odpowiednie segmenty sieci działań przedstawiono na rys. 7.24 a.

W mikroinstrukcji (7.57 b) nie wykorzystuje się całego słowa, można ją więc łatwo rozszerzyć o człon warunkowy, umożliwiający opuszczanie podprogramu w kilku miejscach; niekiedy można podobnie rozbudować makroinstrukcję (7.57a) - rys 7.24 b [16]:

ZESPÓL PGM 2

W = < K.	B, C >	(7.	Ul co P)
W = < K,	C >.	(7.	58b)

_A._; if X_c then PUSH Aj _{+ 1} and go to Aj; _A._: if x_c then POP;

a)

U

PUSH Aj.!

—Aj

Aj.•) <g,- POP

n

w.

Ak

Rys. 7.24. Przykładowe zespoły obsługi podprogramów (15)

Z wymienionych czterech mikroinstrukcji można jeszcze utworzyć dwa inne zespoły.

Drugim, obok podprogramu. rodzajem obsługi powtarzających się fragmentów mikroprograrou jest pętla (rys. 7.23    b). Pętle można

Podzielić na dwa typy: w pierwszym - o powtórzeniu lub wyjściu z pętli cecyduje warunek, zmieniany przy którymś z kolei obiegu pętli; w drugim liczba obiegów pętli jest z góry zadana.

Pętle pierwszego typu można budować za pomocą mikroinstrukcji Podstawowych, na przykład (7.30) lub (7.35 b) - rys. 7.25 a, jeśli Jednak układ sterujący zawiera stos (do realizacji podprogramów), ^celowe jest użycie go, gdyż upraszcza to adresowanie.

Jeśli powrót do początku pętli odbywa się za pomocą operacji POP to ^adres tego początku znika ze stosu w chwili skoku i powinien być tam od ⁿ°wa wpisywany (°USH) na początku każdego nowego obiegu. Przy